Op 24 augustus 2005 was het dan eindelijk zover. Onze reis naar Java en Bali met Fox. Na een lange reis van in totaal zo'n 17 uur landden we dan eindelijk op het vliegveld van Jakarta. Daar werden we opgewacht door onze enthousiaste reisleidster Dini Vosges, wat al heel snel omgedoopt werd tot ibu (moeder) Dini. Dini is 63 jaar en doet dit werk al meer dan 25 jaar, maar met wat een enthousiasme, ongelooflijk gewoon!
25 augustus 2005
Na een kort voorstelrondje werden we naar ons hotel in Jakarta gebracht: het Millennium hotel. Onderweg kregen we al een indruk van Jakarta. Een stad met (officieus) 12 miljoen inwoners. Het verkeer gaat langs, door en over elkaar heen. Het lijkt een grote chaos maar blijkbaar gaat het (bijna) altijd goed. Volgens Dini gebeuren er namelijk bijna nooit ongelukken. Wij (Monique en ik) hebben de koffers op de kamer gezet en zijn direct de stad ingelopen.
Algauw stuitten we op ons eerste probleem: hoe moeten we in godsnaam oversteken?! Het verkeer komt in vier à vijf rijen dik langs geraasd en zebrapaden worden door scooters en auto's compleet genegeerd. Je moet maar gewoon de weg opstappen en hopen dat het verkeer om je heen rijdt. Dat bleek redelijk goed te werken, maar het leek wel een beetje op Russisch roulette. Jakarta is echt een smerige stad met vele krottenwijken. Je kunt je niet voorstellen dat er in die smerige kleine hutjes mensen wonen.
Onderweg naar de grootste moskee van het land werden we diverse keren aangehouden door mensen die met ons op de foto wilden. Wat een rare ervaring! Je ziet er trouwens de gekste dingen. Zo zagen we een jongen op een brommer en die had wel dertig kippen aan zijn stuur hangen. Echt een idioot gezicht. We kwamen langs het nationaal monument (Monas) op het plein van de vrijheid en zagen mensen bovenop staan. Dat wilden wij natuurlijk ook. Voor 10.000 Rupiah (1 Euro) konden we met de lift via de obelisk omhoog. Het monument is 137 meter hoog van vanaf het uitzichtterras (op 115 meter) hadden we een prachtig uitzicht over Jakarta.
In de moskee (Mesjid Istiglal) kregen we een exclusieve rondleiding. Toen we vroegen of we vanuit de moskee een foto mochten maken van de kathedraal klommen we zelfs met de gids over en hek om de hogere verdiepingen (waar toeristen eigenlijk niet mogen komen) te bereiken. Vanaf die hogere verdieping hadden we vanaf de balkons ook weer een prachtig uitzicht op de gebedsruimte waar zo'n 20.000 gelovigen kunnen bidden. Dit was een uniek ervaring voor ons (vrouwen) omdat we ook in de gedeeltes kwamen waar normaal gesproken alleen mannen mogen komen.
Na de rondleiding stapten we in een taxi om naar Café Batavia te gaan. We hielden ons hart vast. Wat een verkeer! Café Batavia straalt nog een Hollandse sfeer uit. Er hangen foto's van onze laatste vier koninginnen. Ook hangen er foto's van veel beroemde personen aan de wand (James Dean, Meryl Streep etc.).
Na een bakje koffie besloten we nog langs een oude (Hollandse) ophaalbrug te lopen: "de magere brug uit Amsterdam". Onder deze brug stroomt een rivier. Maar het leek wel een open riool. Er wonen onder de brug zelfs mensen in houten of golfplaten hutjes. Ongelooflijk en een stank…… Na deze ervaring besloten we terug te gaan naar het hotel. We hadden even genoeg van het overweldigende Jakarta: armoede, stank, verkeer, smog. Wat een stad! 's Avonds hadden we een gezamenlijk (kennismakings)diner.
26 augustus 2005
De volgende ochtend werden we om 06.00 uur gewekt. Eerst een rondrit met de bus door Jakarta. Jakarta is een stad van enorme tegenstellingen. Hele moderne (hoge) gebouwen met aan de voet daarvan armoedige huisjes en stalletjes. We gingen onder andere naar de Sunda Kelapa Haven. Dit is een houthaven. Hier sjouwen arbeiders zware balken hout van de houten zeilboten (prahu's) naar vrachtwagens op de kade. Ze lopen daarbij over smalle houten loopplanken. Ook hier ligt weer van alles in het water. Mensen gooien echt al hun rommel in de rivier.
Daarna richting Bogor. Daar hebben we onder leiding van een gids de botanische tuinen (Kebun Raya) bekeken. Erg mooi en prachtig aangelegd met vijvers en bruggetjes. In de tuin ligt het zomerpaleis van de president. Dit is trouwens één van de grootste botanische tuinen van Zuid-Oost Azië en herbergt meer dan 20.000 verschillende tropische gewassen.
Na dit bezoek vroeg ibu Dini of we het leuk vonden om een safaripark te bezoeken. De hele groep was er wel voor in. Dit was echt hartstikke leuk, mede ook door het enthousiasme van ibu Dini. Wat een geweldig leuk mens is het toch! Bij dit safaripark hadden ze ook een "baby-zoo". Hier kon je voor bijna niets (5000 Rupiah) op de foto met een babyaapje, een babytijgertje en een babyleeuwtje. Wel ontzettend toeristisch natuurlijk maar wel heel erg leuk.
Toen we het park uitwilden met de bus bleek dat niet mogelijk. Er was een demonstratie (opstand) en de menigte dreigde onze bus te bekogelen met stenen. Dini durfde het niet aan dus zat er niets anders op dan te wachten. Na ongeveer een uur kwam het bericht dat we toch weg mochten maar alleen onder politiebegeleiding. Politie te motor voor de bus en politie te motor achter de bus en dwars door de menigte. Maar wat schetste onze verbazing: wij werden door de demonstranten vriendelijk toegewuifd. Dus dat was een kwestie van ons leukste gezicht opzetten en terugzwaaien maar.
Tegen de avond bereikten we ons hotel: Topas Galeria in Bandung; prachtig gelegen in een mooie tuin. Wij sloten ons algauw aan bij twee meiden van onze leeftijd: Pam en José.
27 augustus 2005
De volgende ochtend was het weer vroeg dag: zes uur op. Vandaag stond onder andere een bezoek aan het muziekschooltje op het programma: iets waar ik me enorm op verheugd had. Ibu stopte 's ochtends bij een klein fruitmarktje. Hier liepen veel kinderen en hebben we onze eerste spulletjes (snoepjes, pennen, ballonnen etc.) uitgedeeld. De kindertjes waren er erg blij mee. Daarna op weg naar Tangkuban Prahu, een nog actieve vulkaan.
De wandeling (dwars door het bos) ernaar toe was erg leuk, mede door de plaatselijke bevolking die meeliep en wie je een leuk contact had. Aan het einde probeerden ze natuurlijk hun waren (kettingen, kaarten e.d.) te verkopen. Veel mensen uit onze groep vonden dit behoorlijk irritant. Maar je moet niet vergeten dat het voor die mensen gewoon hun broodwinning is! Daarna brachten we een bezoek aan de heetwaterbronnen van Ciater. Maar enkelen van onze groep waagden zich in het warme (niet al te schone water). De rest heeft heerlijk van zonnetje genoten.
Na de lunch dus naar het muziekschooltje. Dit was één van de leukste en ontroerendste ervaringen van onze vakantie. Geweldig met welk een enthousiasme de kinderen op hun instrument (anklung) speelden. Echt onroerend. Menigeen pinkte een traantje weg. Een anklung heeft zijn eigen toon (do, re, mi etc.). Ieder kind heeft zijn eigen anklung en dus zijn eigen toon. De dirigent geeft aan met gebaren welke toon er gespeeld moet worden en zo spelen ze dus hun liedjes.
Ook werd er veel gezongen en gedanst. Wat een feest om dit mee te mogen maken! Op het laatst kregen de bezoekers ook allemaal een anklung en geloof het of niet maar na even oefenen klonk opeens "Tulpen uit Amsterdam" vanaf de tribune. Ook werden we door de kinderen uitgenodigd om mee te dansen. Wat een feest!
's Avonds weer overnachting in het Topas Galeria Hotel in Bandung.
28 augustus 2005
05.45 uur op voor de treinreis naar Banjar. Op het station keken we onze ogen al uit. Je moest gewoon over de sporen lopen om bij de juiste trein te komen. We hadden een eerste klas wagon waar je heerlijk ruim kon zitten. Maar het was leuker om op de tussenbalkonnetjes te staan. Levensgevaarlijk want de deuren stonden gewoon open. Maar zo had je wel een mooi zicht en ook een heel leuk contact met de kinderen bij alle stations waar we stopten.
Monique, José, Pam en ik hebben zo'n beetje de hele reis (3,5 uur) op het balkonnetje gestaan. De treinreis was echt prachtig. We kwamen langs prachtige rijstvelden en theeplantages, maar we zagen ook mensen die in krotjes woonden die zo dicht op het spoor stonden dat we zij bijna konden aanraken. Maar jongens, wat is Indonesië een pracht en overweldigend land en wat zijn de mensen vriendelijk en blij!
Als we onderweg stopten bij een station vlogen er tientallen kinderen op de trein af, want ze weten dat de toeristen meestal wel snoep, pennen, ballonnen etc bij zich hebben. We hebben ze inderdaad wat spulletjes gegeven en je kunt het je niet indenken maar ik heb zelden zulke blije gezichten gezien. In de trein kregen we een maaltijd wat bestond uit nasi goreng en wat vruchten. Dat smaakte prima.
In Banjar stapten we weer in de bus en gingen op weg naar de grens met Midden-Java. Hier liepen we over een brug die de grens tussen West-Java en Midden-Java vormt. Vanf de brug over de rivier zagen we mannen in het water staan en emmers vol zand scheppen. Deze emmers werden dan weer geleegd in bootjes. Deze bootjes werden naar de kant gevaren en het zand werd dan met rieten mandjes aan een juk de wal opgedragen. Wat een ontzettend zwaar werk!
Daarna op weg naar ons volgende hotel: het Queen Garden Hotel. Dit hotel is prachtig gelegen in de bergen en we hadden een prachtig uitzicht. Na het eten besloten we met een deel van de groep te karaoken, wat natuurlijk ontzettend lachten was. De meeste van ons konden namelijk echt niet zingen.
29 augustus 2005
En jawel! Weer vroeg op. Nu om 05.30 uur. We hadden een lange reisdag voor de boeg naar Jogyakarta. Onderweg even een korte date met een ganzenhoeder. Onze reisleidster probeerde overal te stoppen waar ook maar iets te beleven was of een leuke foto van de maken viel.
Even later stopten we om een mihoenfabriekje te bekijken. Jongens jongens wat een ellende. Hier wordt echt gewerkt onder mensonterende omstandigheden. Leven we echt op dezelfde aardbol?! Ongelooflijk gewoon. Maar wat een blijheid straalt er ook weer van deze mensen af. Ik blijf me verbazen hierover. We hebben hier ook weer wat spulletjes (zeep, pennen, shampoo etc.) achtergelaten.
Onder de indruk stapten we weer de bus in voor de volgende stop: het tempelcomplex Borobudur. De Borobudur is een Boeddistische tempel en een zeer indrukwekkend bouwwerk. Dit tempelcomplex bestaat uit drie ronde terrassen die 72 stupa's ondersteunen.
In die stupa's bevinden zich boeddha's. De bedoeling is dat je je arm door zo'n stupa steekt en de handen van de boeddha aanraakt. Je mag dan een wens doen. De Borobudur is één van de wereldwonderen van de nieuwe wereld.
Daarna met paard en wagentjes door de desa. Ook dit was iets waar ik me op verheugd had. Eerst stopten we bij een klein schooltje. Ook hier werden we weer verrast door vrolijk zingende en dansende kinderen. Daarna te voet verder door de desa. De mensen leven hier ontzettend primitief. Zo stonden we voor een muurtje op kniehoogte en een waterput. Bleek de douche te zijn.
Toen we weer verder liepen zagen we dat de plaatselijke jeugd aan het volleyballen was. Direct kwam van Dini het idee om even een partijtje te spelen: de plaatselijke jeugd tegen een deel van de Fox-groep. Enorm leuk natuurlijk, alleen werden we door de plaatselijke jeugd flink afgedroogd!
In de desa hebben we ook een hele muzikale familie bezocht. Het zoontje speelde viool (en hoe!), de middelste dochter keyboard en de jongste dochter zong. Ze hebben een miniconcert (buiten) voor ons gegeven en dat was erg aandoenlijk. Vooral het vioolspelende zoontje verbaasde iedereen door op het ene moment een prachtige compositie van Mozart te spelen en ons even later te verrassen met Thank God I'm a countryboy van John Denver.
Na deze prachtige tour weer de bus in naar het hotel.
Onderweg hebben we nog een zilverfabriek bezocht en daarna op weg naar het hotel. 's Avonds heerlijk gegeven met Pam en José en daarna naar de bar waar een megagoede band speelde. The Arcoustic Band genaamd. We moesten de volgende dag vroeg op, maar het was zo gezellig .........
30 augustus 2005
05.45 uur op voor een bezoek aan Prambanan tempels. Een prachtig hindoeïstisch complex. Dit complex werd in de 16e eeuw door een aardbeving bijna geheel verwoest. De restauratiewerkzaamheden begonnen pas in 1937 en in 1953 werd het complex heropend door president Sukarno. Je hebt vanuit dit tempelcomplex overigens een magnifiek uitzicht over de bergen. We werden rondgeleid door een Nederlandstalige gids.
Daarna met de becak (fietstaxi) door de stad naar het paleis van de sultan. Was wel een aardig optrekje maar niet bijzonder. 's Middags nog een batikfabriek en een leerfabriek bezocht. Deze leerfabriek heeft een Nederlandse eigenaresse en zij heeft als één van de weinige werkgevers goede arbeidsomstandigheden en zelfs secundaire arbeidsvoorwaarden. Vannacht hetzelfde hotel als gisteren. Dus na het eten direct weer naar de bar met The Arcoustic Band.
31 augustus 2005
Dit was een reisdag en wel naar Oost-Java. De poort tussen Midden-Java en Oost-Java is overigens behoorlijk indrukwekkend. Verder de hele dag in de bus gezeten. Dat was geen straf hoor! Zeker niet met de leuke verhalen die Dini allemaal vertelde. Ze is al zo lang reisleidster en maakt natuurlijk het een en ander mee. Nu, ze kan daar leuk over vertellen en ze heeft een hele aanstekelijke lach.
Tel daarbij op haar grappige versprekingen. Er werd dus veel gelachen in de bus. Bovendien kon zij achterin de bus koffie zetten wat ze dan ook regelmatig deed. 's Avonds overnachting in Batu, een heel klein dorpje in het Purnama hotel. Op aanraden van ibu hebben we met Pam en José heerlijk gegeten in Malang bij Café Amsterdam.
1 september 2005
Eindelijk een vrije dag. Nu daar waren we wel aan toe. Heerlijk aan het zwembad gelegen en heerlijk geluncht en gegeten. Veel mensen maakten gebruik van de mogelijkheid om een massage te ondergaan.
2 september 2005
's Nachts werden we om 01.00 uur gewekt om naar de Bromo vulkaan te gaan. In de lobby van het hotel kregen we eerst een lekker bakje koffie. Daarna een tocht van 2,5 uur met kleine busjes langs scherpe haarspeldbochten. Het was maar goed dat het donker was want menigeen had het bij het zien van de steile afgronden behoorlijk benauwd gekregen.
Bij aankomst was het ijzig koud. We stonden dan ook op zo'n 2700 meter hoogte. Wij waren getuigen van een prachtige zonsopgang. Echt magnifiek. Zo mooi zag ik de zon maar zelden opkomen. Denk daarbij het prachtige surrealistische landschap en we waanden ons even in een andere wereld. Op de achtergrond zien we de Semeru vulkaan die iedere twintig minuten een grote rookpluim uitstoot. Deze vulkaan (gunung) is maar liefst 3676 meter hoog.
Daarna reden we met de busjes weer naar beneden door de krater om de Bromo vulkaan te beklimmen. We werden opgewacht door lokale mensen met kleine paarden waarop we naar de vulkaan reden. Pam was ziek en moest helaas achterblijven. Monique wilde op een paard klimmen, greep mis en lag er al weer af. Lachen dus!
De zadels lagen ook niet echt stabiel, maar vooruit een kniesoor die daarop let. Aan het eind van de tocht te paard wachtte ons 250 treden. Toen stonden we eindelijk aan de rand van de krater en keken in de rokende diepte. Het uitzicht was vanaf hier magnifiek. Ik ben nog nooit op de maan geweest maar ik kan me voorstellen dat het landschap er boven op de maan zo uitziet. Wat een prachtig uitzicht.
Toen weer op de paarden terug. Het eerste stuk was behoorlijk eng omdat het nogal steil afliep. Je had elke keer het idee dat je zo voorover over je paard eraf zou kukelen. Het laatste stuk was echter weer vlak en mochten we zonder begeleiding. Het paard van José kreeg een tik op de kont en ging er in galop vandoor. Ik zag alleen nog maar een stofwolk en hoorde ergens halverwege een keer "joehoe!" Het paard van mij leek er achteraan te willen, twijfelde even en sukkelde uiteindelijk verder. Maar leuk was het wel!
Daarna weer in de busjes om via een hele slechte weg naar een klein restaurantje te gaan. Ibu had onze ontbijtboxjes meegenomen en dat smaakte prima bij een kop koffie. We hadden er immers al meer dan 8 uur opzitten! Ik had deze excursie echter voor geen goud willen missen!
Toen weer met de bus verder. We lunchten bij Rob en Ria, een Brabants echtpaar dat naar Java is vertrokken en bezig is met het opzetten van een (revalidatie)kliniek. Hier worden gehandicapte kinderen opgevangen en geopereerd. Ze kunnen hier dan ook revalideren. Wat een prachtig streven van deze sympathieke landgenoten. Gehandicapten worden in Indonesië niet of nauwelijks geaccepteerd.
Eén van de helpers (Marcel) is bezig met het opzetten van een website (www.ypk.nl). De moeite waard om eens een kijkje op te nemen. Ze kunnen natuurlijk ook alle steun gebruiken. Omdat we één van de eerste bezoekers waren van het vernieuwde bezoekerscentrum en omdat ze net begonnen waren met de bouw van de kliniek, kregen we van Rob en Ria allemaal een klein presentje. Bovendien werden we verrast met een echt Hollands maal met aardappelen, broccoli en gehaktballen. Ook wel weer eens lekker na al die rijst.
Daarna op weg naar Kalibaru. Het was nog een behoorlijk eind dus konden we in de bus nog een beetje bijslapen. In Kalibaru sliepen we in een guesthouse. Elk stel had zijn eigen chaletje met een houten veranda. Klein en eenvoudig maar knus. Bovendien lagen de chalets in een prachtige tuin met veel mooie, kleurige bloemen. Voordat we gingen eten zijn we nog even het stadje ingelopen.
Ook hier weer veel armoede. Kleine hutjes en veel stank. 's Avonds weer heerlijk gegeten met Pam en José in het prima restaurant behorende bij het guesthouse. Dini kwam ons onder het eten vertellen dat er een kilometer file stond bij de boot naar Bali vandaag en dat ze volgende dag vroeg wilde vertrekken. De bus ging 's nachts al naar de haven, wij moesten dus met alternatief vervoer en dat werd de trein. Ook voor Dini was dit een nieuwe ervaring.
3 september 2005
Aangezien de trein om 04.30 al vertrok en Dini om 04.00 uur op het station wilde zijn, werden we om 03.15 uur al gewekt. Welja, dat kon er ook nog wel bij. Bovendien was de treinreis ontzettend leuk. We zaten tussen de lokale bevolking en de trossen bananen en groentes die de lokale bevolking al op de nachtmarkt had gekocht. Wij vonden het heel leuk om nog een extra treinreis mee te maken. Fox zou deze treinreis zo standaard in het programma kunnen zetten.
Gelukkig was het door deze gelukkige ingeving van Dini niet druk bij de boot en konden we er zonder problemen op. Vanuit de haven van Bali was het overigens nog wel zo'n vier à vijf uur rijden naar Kuta. Onderweg nog even gestopt bij de poort van Bali. We zagen nog twee fietsers rijden met op de bagagedrager een onvoorstelbaar hoge houtstapel. Ongelooflijk hoe deze mannen nog hun evenwicht kunnen houden.
Op weg naar het hotel hebben we heerlijk aan zee geluncht. Daar hebben we ook al zo'n beetje afscheid genomen van onze geweldige reisleidster ibu Dini. Monique, Pam, José en ik hebben een gedicht voor Dini in elkaar gezet en opgezegd terwijl we de fooienenvelop overhandigden. Zij vond het prachtig en was erg ontroerd. Toen nog even op de foto met ibu en dan de bus in voor het laatste stukje.
Aan het eind van de middag kwamen we dan eindelijk aan in ons hotel Ramada Bintang Bali. Echt een prima hotel met een groot zwembad en prachtig gelegen aan zee.
4 tot en met 7 september 2005
Op Bali hebben we alleen de tempel van Tanah Loth bezocht. Dit is Bali's beroemdste tempel. Deze tempel ligt aan zee en is met vloed niet te bereiken omdat het dan omringd is door diezelfde zee. De tempel is niet toegankelijk voor toeristen maar vanaf het uitkijkpunt heb je een prachtig uitzicht om de tempel met daarachter de zonsondergang.
Voor de rest hebben we op Bali alleen maar uitgerust en alvast teruggekeken op een prachtige, leuke, gezellige en te gekke vakantie. We hebben heerlijk gegeten in de vele restaurantjes die Kuta heeft. 's Ochtends was het al een feest bij het ontbijt. Wat we daar allemaal niet konden pakken. Ongekend en super lekker allemaal. Op de laatste avond hebben Monique, José, Pam en ik heerlijk aan zee gegeten met uitzicht over de zee met de fantastische zonsondergang en natuurlijk een heerlijke cocktail. Al met al een prima afsluiting van onze vakantie.
De volgende dag was het zover. Het vertrek naar Nederland. Gelukkig werden we pas om 16.00 uur opgehaald zodat we de laatste dag nog heerlijk konden zonnen en rustig konden eten. Hoewel Monique en ik door het te laten inchecken op de terugvlucht niet naast elkaar zaten verliep de terugreis voorspoedig en landden we om 06.30 uur de volgende dag op Schiphol. Dan nog even afscheid nemen van Pam en José, nog een laatste foto en natuurlijk nog het uitwisselen van onze adressen. Al met al kunnen we terugkijken op een fantastische vakantie.
