Twee weken lang heb ik me afgevraagd wat me in hemelsnaam bezielde toen ik besloot mijn gigantische bergschoenen mee te slepen naar Indonesië. Die trekking zou toch maar drie dagen zijn? Is het dan echt nodig om je rugzak voor een derde te vullen met één paar onsexy en vooral veel te zware schoenen? Bovendien, hoe nodig zijn die dingen nou helemaal? Sportschoenen lopen toch ook gewoon heerlijk?
Gloed, zweet en frisse Duitsers
Op dit moment is mijn haat omgeslagen in houden van. Zonder deze betrouwbare stappers had ik dit hoogtepunt van Indonesië misschien nooit gehaald, en dat zou toch jammer zijn geweest. Ik voel me een held en een debiel tegelijkertijd, want ik sta hier om 5 uur 's ochtends op de top van Gunung Rinjani. Een hoogte van meer dan 3.700 meter!
Het is ijskoud, maar het uitzicht is om te huilen zo mooi. Over de kleine door zonsopgang oranje gekleurde stapelwolkjes, kijk ik uit over Lombok, de Gili's en zelfs Bali kan ik vanaf zien liggen. Dat ik deze ontbering heb doorstaan. Dat ik over die kale vulkaanhelling midden in de nacht mezelf omhoog heb weten te werken in de ijzige wind. Het zweet stroomt nog steeds uit elke porie in mijn lijf. Oh wat ben ik trots, zo trots... Totdat er plotseling een Duits echtpaar aan de top verschijnt. Ze zijn minstens 65 jaar oud en volledig fris en fruitig, alsof ze zojuist door een helikopter zijn afgezet! Ach ja, je hebt altijd baas boven baas.
Van jungle naar kale bergruggen
Vol goede moed begonnen we gister in Senaru de trekking. Vrolijk pratend stapten we door de geweldig groene jungle. Algauw werd het steeds stiller op de steile route omhoog. Het was verschrikkelijk heet en benauwd. Het zweet gutste uit mijn lichaam. Tijdens de eerste stop, na twee uur, keek ik mijn lotgenoten verbouwereerd aan. We hadden pas een klein stukje gehad en nu al waren we volledig uitgeteld. En toch was dit geweldig! Een uitdaging en wel een hele mooie. Het landschap bleef maar veranderen en dus werden wij na elke nieuw overwonnen heuvel weer beloond met een geweldige verrassing.
Het landschap veranderde langzaam van broeierige jungle in kale hellingen. Het uitzicht over de met een helmgras begroeide bergruggen was indrukwekkend. Het leek wel een groene deken van gestolde lavastromen. Zo nu en dan stopten we even om van het uitzicht te genieten. Wij zaten dan uit te hijgen, terwijl de guide (die de hele tocht op zijn te kleine teenslippers aflegde) fluitend zijn sigaretje opstak. Zodra hij deze had uitgemaakt zei hij lachend: 'lampa lampa!', oftewel 'lopen!'.
Ik had al veel foto's van het groenblauwe kratermeer van de vulkaan gezien, maar als je daar dan zelf staat is het toch altijd nog net even indrukwekkender.
We hebben de tentjes opgezet en heel veel lagen kleding aangetrokken, want zodra de zon onder ging werd het verschrikkelijk koud hier op een hoogte van 2.700 meter. De door de guide op een kampvuur bereide noodlesoep smaakte nog nooit zo lekker. En na het eten direct naar bed was ook niet bepaald een straf!
Een warm bad en een goede vangst
Na een stevig pannenkoeken ontbijt zijn we de volgende dag langs de steile rotswanden afgedaald naar het kratermeer. Mijn spieren juichten van vreugde toen ik in het heerlijk hete water van de natuurlijke bronnen dobberde.
Een van de porters ving met zijn houten speer een paar vissen uit het meer. Hij deed dit met het gemak waarop ik een bakje zalm uit het schap van Albert Heijn pak. Indrukwekkend! Sowieso vind ik het indrukwekkend dat deze jongens met gemak onze bagage en het eten met zich meesjouwen. Op hun schouders dragen ze twee zware manden aan een bamboe stok, die de eerste dag toch zeker dertig kilo weegt.
Na de lunch zijn we weer omhoog geklommen naar de rand van de krater. Deze keer kampeerden we aan de andere kant van het meer.
Op naar de top!
Half drie 's nachts was het moment van de waarheid aangebroken: de tocht naar de top van de Rinjani! In het donker klommen we hoger en hoger. Het pad bestond al snel uit fijne kiezels en vulkaanstof. Na een uur klimmen begon ik stiekem te hopen dat we er bijna waren. In het donker zag ik steeds een nieuwe zwarte bergtop opreizen. Steeds weer dacht ik dat we nu toch echt niet meer dan tien minuten verwijderd waren van dat veelbelovende hoogtepunt.
Ik voelde me soms net een berggeit, al ploeterend op handen en voeten op die kale helling. Helaas wel een berggeit met een te dunne vacht want ik had het stervend koud en de ijzige wind kwam dwars door al die kledinglagen heen. Na een uur ploeteren vroeg ik de guide of we er al bijna waren. 'Nog anderhalf uur', was zijn antwoord. Pfff… voetje voor voetje gingen we verder terwijl de zon op kwam en ja… het geweldige moment kwam er toch echt. We stonden op de top van de vulkaan. Voor mij letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van Indonesië!
