In 1883 vindt één van de grootste vulkaanuitbarstingen in de mensenheugenis plaats. De ontploffing van de Krakatau is zo krachtig dat het de wereld in jarenlange duisternis hult en de globale temperaturen met 1,2 graden doet zakken. Van de drie bergtoppen die er ooit waren blijft er slechts een halve over, totdat er in 1927 een onderzeese uitbarsting plaatsvindt die de geboorte van Anak Krakatau inluidt; Kind van Krakatau. Deze vulkaan groeit met maar liefst 13 cm per week en heeft regelmatig uitbarstingen, maar gelukkig niet in het weekend dat wij er waren.
Dankzij de extra vrije dag, vanwege de viering van de Nachtreis van Mohammed, hadden we een lang weekend; de perfecte aangelegenheid om even uit de drukte van de stad te ontsnappen. We hadden besloten met een groepje van vier richting de Krakatau te reizen en daar enkele dagen het gebied te verkennen.
Donderdag ging de wekker helaas al om vier uur 's ochtends. Na een lange reis per auto en boot, door onophoudelijke regen, kwamen we op onze bestemming aan; Peucang eiland in het Ujung Kulon Nationaal Park. Naïef als we waren hadden we wel een winkeltje verwacht met basisbenodigdheden, we troffen echter een klein eiland aan met een paar gastverblijven en een informatiecentrum. We waren even helemaal weg uit de 21e eeuw.
Op het eiland liepen wilde zwijnen, herten, en natuurlijk aapjes rond. Helaas waren deze dieren veel te tam en lieten ze zich voeren door andere bezoekers, die nota bene marshmallows aan hen gaven. Sommige aapjes misten een hand en onze gids vertelde dat zij brutaal waren geweest en dit als straf hadden te verduren. Een van deze brutale aapjes trok zich van deze handicap niets aan en stal een dichte pot aardbeienjam van ons en draaide die, eenmaal hoog in de boom, met een simpele draai open.
Het nationale park Ujung Kulon staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO vanwege zijn unieke en bijzondere flora en fauna. Onder andere de zwaar bedreigde Javaanse neushoorn woont hier, samen met de Javaanse tijger en vele andere bedreigde diersoorten. Van de eerste zijn tegenwoordig nog maar dertig in leven en aangezien het geen tamme dieren zijn hebben we ze helaas niet gezien. Wel hebben we verse pootafdrukken van de neushoorns gevonden, dus dat is een positief teken. Voor dertig miljoen rupiah kun je enkele weken in het park verblijven waarbij je een garantie wordt gegeven de neushoorn te zien.
De tweede en derde dag bestonden uit een wandeltrektocht door het oerwoud en een tocht met een kano over een rivier door datzelfde woud. Twee hele andere ervaringen, beide ontzettend mooi en zeer de moeite waard. Op de tweede dag onderweg naar ons verblijfeiland, sprong het jongste lid van de bemanning plotseling in het water met een speer. Even later klom hij de boot weer op met een vis van ruim drie kilo. Deze is 's avonds op de barbecue gegaan en smaakte als een van de beste vissen die ik ooit heb gegeten.
De derde dag hadden we echter wel pech, doordat de schroef van de boot afbrak toen we halverwege onze route naar Handeuleum eiland waren. Nadat we door een andere boot naar onze bestemming gesleept waren konden we niet meer van het eiland af en op dat moment was het nog niet eens middag. De kapitein van het schip was de hele dag enorm in de stress en pogingen om de kostbare schroef in de vijf meter diepe zee terug te vinden waren vruchteloos.
Onze vierdaagse trip zou zijn hoogtepunt bereiken op de laatste dag, door een bezoekje aan de Krakatau. Volgens de overlevering zou een eerdere uitbarsting van deze vulkaan in het jaar 536 ervoor hebben gezorgd dat Sumatra en Java twee eilanden geworden zijn. Daarvoor was het één groot eiland. Hoewel daar geen geologische bewijzen voor gevonden zijn, maakt het 't een bijzonder verhaal. Door de vele vulkanische activiteiten in de regio is de grond er enorm vruchtbaar en het regenwoud breidt zich op sommige plekken zelfs uit tot in de Indische Oceaan.
Het meest bijzondere visuele aspect van de Anak Krakatau is dat al het zand op het eiland zwart is door de as van de uitbarstingen. Ik kan me voorstellen dat iedere bezoeker dezelfde reactie heeft. Het eerste wat je doet zodra je voet hebt gezet op het eiland is voelen aan het zand. Zoals verwacht; zand is zand. Het voelt gewoon hetzelfde, maar het optische verschil is een blijvende verbazing tijdens de aanwezigheid op het eiland.
Na te hebben genoten van het uitzicht vanaf een van de toppen van de vulkaan en na een werkelijk adembenemende koraalrif snorkelsessie, was de passende afsluiter de prachtige, roodgloeiende zonsondergang vanaf Carita Beach. Het was wederom een lange terugreis en we waren erg moe bij thuiskomst, toch voelde het alsof we veel langer dan vier dagen waren weggeweest door al die imponerende ervaringen. Laten we maar even vergeten dat het soms ook regende in het paradijs.
