Indonesië heeft de grootste moslimpopulatie ter wereld, maar als het op vrije dagen aankomt dan vieren ze net zo graag Pasen met de Christenen mee. De paasdagen zijn ook in Indonesië nationale vrije dagen en veel inwoners van Jakarta maken er gebruik van door naar hun families te gaan die elders in het land wonen, met overvolle treinen en wegen tot gevolg.
Met een beetje tegenzin liep ik naar het treinstation. Bijna iedereen die ik had verteld over ons treinreisje naar Bogor in het Paasweekend maakte dezelfde grap, "dat wordt op de trein zitten!" Als mieren in een kolonie zouden de mensen zich opstapelen in de trein en met een beetje geluk zou je niet in maar op de trein moeten zitten. Het voordeel daaraan is natuurlijk dat je niet wordt doodgedrukt, het nadeel lijkt me vanzelfsprekend.
Eenmaal op het station bleek het een oceaan van rust te zijn. Er was geen enkele wachtende voor ons bij het loket en we konden zelfs kiezen waar we wilden zitten op het perron. De trein was een klein beetje te laat, maar meer op tijd dan de trein die ik 's ochtends in de randstad nam.
Oude mensen krijgen hier altijd een zitplaats aangeboden en we hebben dan ook bijna de hele rit van anderhalf uur gestaan. Ons hotel zat vlakbij het eindstation van de trein en dit was dan ook snel gevonden. Eenmaal ingecheckt en de rugtassen uitgepakt gingen we eropuit.
Vergeleken met Jakarta is Bogor een dorp, toch heeft het een miljoen inwoners. De gebouwen zijn niet zo hoog, het verkeer is niet zo druk, en het ziet er niet zo vervuild uit als Jakarta. In het lange weekend vluchten veel Jakartanen de stad uit, op zoek naar wat meer rust, schonere lucht, en familie.
Wij verbleven er twee nachten en ons doel was Gunung Salak (berg) te beklimmen. Van tevoren hadden we uitgezocht hoe er te komen en dat beloofde al een avontuur te worden. Helaas zijn taxi's niet welkom in Bogor doordat deze de andere vormen van vervoer zouden uitconcurreren, hierdoor zou de reis naar de berg via verschillende middelen afgelegd moeten worden.
Stap 1: Angkot
Vanuit ons hotel was het een korte wandeling. We moesten Angkot 13 nemen naar de buscentrale. Zo gezegd, zo gedaan.
Stap 2: Mini-bus
De bus leek op het punt van vertrek te staan, dus we stapten meteen in. Wat volgde was een uur van stilstaan, een overvolle bus zonder airco, en dozijnen aan verkopers die met hun kleine handeltjes van alles probeerden te verkopen. Het voelde een beetje als zo'n busreisje die we vroeger met school hebben gemaakt, maar dan wat chaotischer en een stuk minder beenruimte. Eindelijk gingen we rijden.
Stap 3: In de file
Ik zou iedere file in Indonesië met liefde verruilen voor haast iedere ochtend- of avondspits in Nederland. Enkele uren verder en we hadden nog maar luttele kilometers afgelegd. Uiteindelijk waren we in het willekeurige dorpje waar we moesten zijn.
Stap 4: Nu nog bij de berg en het wandelpad komen
We stonden een tijdje aan de kant van de weg te liften. Hier reden geen taxi's. Hier reed eigenlijk bijzonder weinig. Gevaarlijk was het wel, want er was niet alleen geen trottoir, er was ook geen berm. Toen we werden opgepikt door een angkot waren we nog van mening dat we er al bijna waren. Deze jongen moest echt nog een stuk rijden en vroeg uiteindelijk 200.000 rupiah. Dit bedrag hebben we geweigerd om je daarvoor van Jakarta naar Bogor heen en weer kunt rijden en deze jongen echt niet zo ver gereden heeft.
Stap 5: De beklimming
Na een korte onenigheid met deze chauffeur en een kleine picknick hebben we de wandelroute opgezocht en zijn we begonnen met de tocht naar boven. Het had enorm hard geregend en we kwamen op de eerste helft regelmatig mensen tegen die ons waarschuwden voor de lange en gevaarlijke tocht. Echter hadden we nooit de intentie iets met die waarschuwingen te doen omdat we al zoveel pech hadden gehad met de reis naar Gunung Salak dat het beklimmen ervan gewoon een feit was.
Onderweg kwamen we veel kamperende groepen tegen, allemaal Indonesiërs, waarvan sommigen ons kopi en sup ayam aanboden. Iedereen waarschuwde ons ook voor de gladheid, "Hati hati!" Naarmate de top dichterbij kwam werd de overheersende zwavelgeur sterker en eenmaal aan de top konden we zien waarom.
Gunung Salak heeft drie actieve vulkanische kraters waar zwavelstoom uit gespuwd wordt. De wolken waar je je als trekker doorheen waadt kunnen potentieel dodelijk zijn, maar alleen als je er in alle rust gaat zitten en picknicken. Dat waren we niet van plan. We hebben van het prachtige uitzicht genoten en zijn weer afgedaald.
De volgende vraag die herrees was: Hoe gaan we ooit bij ons hotel komen zonder dat er ook maar één auto op deze berg rijdt? Maar dat is gelukt, na wederom een lange, lange reis over de verstopte Javaanse wegen.
