Het lijkt wel of mijn haar een stuk harder groeit hier in Indonesië. Ik heb niet veel haar maar hier heb ik al snel na enige weken een 'bos'.
Ik sta voor een klein winkeltje waar ze naar mijn idee letterlijk alles verkopen. Het trottoir staat, zoals bijna alle trottoirs in Indonesië, vol met brommers.
En zijn het niet de brommers op het trottoir, dan zijn het wel de kuilen in het trottoir die voorkomen dat je rustig naar de winkeltjes kan kijken.
Stilstaan is de beste remedie.
In het kleine winkeltje staat letterlijk alles op en in elkaar en als ik de verkoper zo zijn bokkensprongen zie maken over de vele dozen dan denk ik: 'hij heeft zijn ochtendgymnastiek weer gehad'.
In de winkel is ook een kleine kapsalon gevestigd, althans dat dacht ik, want wanneer ik verder loop kom ik in een heuse kapsalon.
Uiteraard niet te vergelijken met onze mooie salons in Nederland. Maar hier is alles toch functioneel. Wat heb je nu allemaal aan zoveel luxe.
Ik vraag aan, ik denk, de eigenaresse mijn haar met een tondeuse te knippen. Ik ervaar enige hilariteit.
Ik neem plaats op de 'pijnbank'. Een soort ligbank, voor ons westerlingen wat aan de kleine kant, doet dienst als een wasmeubel. Met mijn hoofd moet ik op een wasbak gaan liggen en, omdat de bank wat te kort is, bungelen mijn benen ergens in de lucht zodat een medewerkster het wel raadzaam vindt even een klein krukje onder mijn benen te zetten.
De houding is niet comfortabel te noemen en zo ook het koude water waarmee je haar wordt gewassen.
Er loopt wat water mijn nek in omdat de afsluiting van nekwasbak verre van ideaal is.
Met een handdoekje wordt het water tegengehouden en als ik denk klaar te zijn volgt er nog een twee wasbeurt met een heerlijke hoofdmassage.
De tondeuse ligt als een soort operatie attribuut klaar om gebruikt te worden, naast het scheermesje.
Vakkundig scheert de eigenaresse mijn haren af en als ze eenmaal met het scheermes gaat werken vrees ik het ergste. Het is een mesje dat ik vroeger bij mijn opa naast de lampenkap zag liggen.
Mijn angst is niet terecht en als ze klaar is met het scheren komt er een meisje die met een spons talkpoeder poedert.
Na deze knip en scheerbeurt word ik weer uitgenodigd om mijn haar te laten wassen.
Ik voel mij thuis en zet alvast het plastic krukje voor de stoel.
Als ik denk klaar de zijn moet ik weer in andere stoel plaatsnemen.
Het blijkt de zogenaamde massagestoel te zijn want twee vrouwen gaan tegelijkertijd mijn hoofd - armen - rug en handen masseren.
Na een tiental minuten is het leed geleden want het trekken aan vingers, dat vele Indonesiërs doen, zodat ze knakken, vind ik niet zo prettig.
Ik ben klaar en de kosten Rp. 14.000,00 (euro 1,00). Waar kan het goedkoper!
Pieter
