Een week of twee, drie geleden las ik dat de Deense wielrenner Hushovd zich tijdens zijn voorseizoen volledig richtte op de klassieker Parijs-Roubaix. Hij dacht dat hij daar goede kansen had. Deze race - bijgenaamd `De Hel Van Het Noorden' - is een van de zwaarste klassiekers en kenmerkt zich door modder en stof, val- en glijpartijen, lekke banden, kapotte fietsen en stukzittende coureurs. Een wegrace waar serieus rekening gehouden wordt dat een mountainbiker of een veldrijder de overwinning op de wielerbaan in Roubaix voor zichzelf opeist.
Toen ik in mijn enthousiasme voor de wedstrijd dit probeerde uit te leggen aan mijn vriendin, vroeg zij wat er zo bijzonder was aan deze race. Daarop antwoordde ik dat het lag aan het 'klassieke karakter' van het parcours: vele kilometers van keiharde, scherpe en scheefliggende kasseien en wegen die normaal alleen gebuikt worden door de Franse boeren om hun suikerbieten en wintertarwe te oogsten.
Hier moest ze even over denken, maar ze zei toen: "Als dat zo bijzonder is, waarom komen ze dan niet gewoon in Bogor fietsen? Hier zijn de wegen ook meer gat dan weg, en kan je ook voldoende blubber en rotzooi op het wegdek verwachten?".
De wegen in Indonesië laten zich - helaas of misschien gelukkig - niet kenmerken door enkel goede of slechte wegen. Dit is meer of min afhankelijk van de weg en wie deze weg beheert en aanlegt. In sommige gevallen zijn dit nationale tolwegen die de grote steden op Java met elkaar verbinden en waaraan flink wordt verdiend. Die liggen er dus redelijk bij.
Helaas leveren de lokale wegen binnen de steden geen geld op, en kosten ze de lokale overheden alleen maar geld. Er is dus weinig animo om hier 'overdreven' veel geld aan uit te geven, en Bogor is daarin geen uitzondering, eerder een slecht voorbeeld.
Hoewel Bogor bekend staat als 'kota hujan' of 'stad van de regen' heeft bijna geen enkele weg een werkend drainage systeem om het hemelwater dat dagelijks valt af te voeren. Een logisch gevolg hiervan is dat er veel ongelukken plaatsvinden, dat wegen onbegaanbaar worden en dat het wegdek na twee of drie regenbuien volledig is weggespoeld. Wat overblijft, is een weg met meer gaten dan een Zwitserse gatenkaas.
En deze gaten zorgen ook weer voor problemen: ze worden namelijk vaak gemarkeerd met een hoop stenen of puin dat voor het gat wordt opgehoopt. Een mooie waarschuwing, maar minder leuk als je er niets vermoedend op inrijdt.
Ook worden deze gaten door slimme en vriendelijke buurtbewoners volgestort met een mix van vuilnis en vette klei, natuurlijk voor een kleine bijdrage van de automobilisten die nu ongestoord door kunnen rijden.
Maar helaas, zodra er weer een druppel regen valt, is ook deze oplossing weer verleden tijd, en wat de dingen verergerd is dat de rest van de weg nu onder een dikke laag modder ligt. Niet echt fijn als je op de motor je weg probeert te vinden.
Bijna gelijktijdig met de race Parijs - Roubaix waren er in Indonesië verkiezingen voor de lokalen, provincialen en het nationale parlement. En hoewel in aanloop van de verkiezingen het hele normale leven stil is komen te liggen, heb ik bijna niemand gehoord over de staat van de wegen. Tijdens de verkiezingen maakte men zich eerder druk over hoe vroom iemand was, maar vooral hoeveel gratis T-shirt, stickers, snackboxen en keiharde valuta er werd uitgedeeld door welke kandidaat.
Het loont erg om een positie van macht te hebben, en van de 'Balkenende-norm' heeft hier nog nooit iemand gehoord. In een democratie krijgt het land vaak de regering die het verdient, en misschien kan dit ook wel gezegd worden van Bogor. Een ding is zeker waar; praatjes vullen geen gaatjes, zeker niet in het wegdek.
Overigens heeft Hushovd Parijs-Roubaix niet gewonnen, hij werd derde op 1.17 van de winnaar Tom Boonen, maar wie weet misschien volgend jaar.
Misja
