Tijdens ons verblijf in Nederland deze zomer werd mij regelmatig gevraagd of ik in Indonesië ging bevallen. Ja, dat was inderdaad mijn plan. Mensen vroegen me verbaasd of ik dat wel durfde en of ik daar niet enorm tegenop zag. Nu hadden we een chique bevallingskliniek gevonden dus naar mijn idee was het hier luxer dan in Nederland. Daarnaast kennen ze het begrip couveuse hier ook en doen ze keizersneden hier aan de lopende band. Ik wilde graag een normale bevalling maar mochten er dus eventueel complicaties zijn dan was ik naar mijn idee in goede handen.
Naarmate mijn zwangerschap vorderde en ik mijn dagen puffend in de Indonesische hitte doorbracht was ik ervan overtuigd dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Die keuze had trouwens voornamelijk een praktische reden, namelijk dat als ik in Nederland wilde bevallen dat onze twee oudste dochters voor een maand of drie niet naar school zouden kunnen of ineens naar een Nederlandse school zouden moeten. Dit leek ons voor hun veel te ingrijpend. Daar kwam nog bij dat Herman niet zomaar 3 maanden vrij kon nemen dus dat zou betekenen dat hij van die drie maanden maar een maand bij ons zou zijn. Dus een Indonesische bevalling zou het worden.
Het begon om een uur of twaalf 's nachts en toen het om een uur of twee serieus werd maakte ik Herman wakker. De oppas werd gebeld en om kwart voor drie waren we in het ziekenhuis na onderweg nog behendig een brommer omzeild te hebben…. Na aan vier verschillende verpleegkundigen dezelfde vragen beantwoord te hebben, bleek onze arts nog niet aanwezig. Ze waren van plan om die pas wat later te gaan bellen, maar nadat Herman ze vriendelijk doch dringend verzocht had dat nu toch vast maar te doen, werd onze dokter dan toch opgeroepen. Ondertussen werd ik naar de verloskamer gebracht, een zaal met daarin drie verlosbedden en gelukkig op dat moment geen andere barende vrouwen….
Onze baby had haar moment mooi gekozen. Onze dokter kon niet komen omdat ze haar groenten nog moest eten, het laatste moment van de dag dat er nog gegeten mocht worden voor de zon op kwam en het vasten weer zou beginnen. Dus er werd een andere dokter opgetrommeld. Ondertussen werd mij wijs gemaakt dat ik nog niet kon persen omdat de baby nog niet genoeg ingedaald zou zijn, maar als je zoiets voor de vierde keer doet dan laat je je ook niet meer alles vertellen, maar wat begin je zonder arts.
Toen de dokter arriveerde bleek de baby ineens miraculeus te zijn ingedaald, iets wat de verpleegkundige ook nog zonder dat te controleren scheen te weten. Binnen een paar minuten was onze dochter er, Norah! Even mocht ik haar vasthouden en toen werd ze gauw onder de warmtelampen gelegd in een lekkere warme doek. Nadat we de verpleegkundige ervan konden weerhouden haar gelijk te wassen (in Nederland is men van mening dat het gezond is het huidsmeer een nachtje te laten zitten) kreeg ze een mooie katoenen luier aan, een katoenen hemdje van het ziekenhuis, handschoentjes aan tegen het krabben en werd ze in lekkere warme doeken gewikkeld. We werden naar een heel luxe kamer gebracht, Herman haalde de andere kinderen en toen was de familie compleet!
Het hele bevallen in Indonesië is ons dus uiteindelijk uitstekend bevallen. Het moeilijkste volgde in de tijd daarna. Onze beide moeders zijn in de weken erna geweest en dat was heerlijk, maar op zulke momenten mis je je zus, broer, vader, vriendinnen en vrienden toch wel heel erg. Wat raar dat zij Norah pas zullen zien als ze bijna 9 maanden oud is. En wat raar dat Norah haar eerste maanden zonder hen doorbrengt, al zal ze daar weinig van merken. Het enige wat we kunnen doen is heel veel foto's sturen en enorm genieten van alle kaartjes en pakjes die deze kant op komen.
En nu begint dan weer het grote opvoeden. Onze kinderen leren dat ze voorzichtig met Norah moeten zijn en dat ze haar soms ook met rust moeten laten. Dat ze haar niet zomaar zelf uit de wieg mogen pakken en dat ze soms even op aandacht moeten wachten omdat er nog een kindje bijgekomen is. En het opvoeden van ons personeel. Want wij willen Norah graag zelf verzorgen, ook als dat avondeten en de fles geven tegelijk betekent. Zelfs een luier verschonen doen we zelf, ook als we net een kopje koffie wilden gaan drinken. En het moeilijkste van alles; wij Hollanders geloven dat baby's niet de hele dag in de draagdoek moeten en dat ze best even mogen huilen…
Inge
