Selamat Siang! Ik ben Inge. Getrouwd met Herman en moeder van drie kinderen en daarnaast ook nog zwanger. Maar door de luxe omstandigheden waarin we hier kunnen leven (met een heuse pembantu in huis waardoor ik geen badkamer meer hoef te schrobben) ook nog tijd om columniste te worden voor Indonesië.nl!
Sinds juli 2007 wonen wij in Semarang, midden-Java. We zijn hier naartoe vertrokken voor het werk van Herman. Hij is civiel ingenieur en heeft een plan opgesteld om de haven van Semarang weer droge kades te bezorgen en de mensen die in de buurt van de haven wonen droge voeten…. Nu het plan er ligt volgt eigenlijk het grootste probleem; zorgen dat het ook daadwerkelijk gerealiseerd wordt. En dat in een land waar je zaken doormiddel van steekpenningen voor elkaar krijgt, terwijl je daar als Nederlander nu eenmaal doorgaans geen echte voorstander van bent. Een ingewikkeld spel waarbij je (n)ooit achter de ware bedoelingen van je medespeler komt.
Onze dochter Brecht gaat hier sinds vorig jaar augustus naar de Internationale School. Door haar leren we weer een andere kant van Indonesië kennen. Veel kinderen waarmee ze op school zit hebben een buitenlandse vader en een Indonesische moeder. Dus zien we in plaats van verjaardagsfeestjes met speurtochten, koekhappen en pannenkoeken, grote kado's die uitgedeeld worden met geborduurde kussens of feestjes waarvan de organisatie doorgaans uit handen gegeven wordt en waarbij complete gezinnen aanwezig zijn.
Verder kan SIRE met haar campagne voor de kinderen die het te druk krijgen, hier ook zo de lucht in. Want als je hier een beetje geld hebt is er zo een bijles geregeld en als je veel geld heb taekwondo, golf, tennis, ballet, rekenles op donderdag en vrijdag engels.
En dan zijn er nog Mirte en Kurt. Anderhalf en drieëneenhalf jaar oud. Kinderen die je wil leren zelf te eten, hun eigen rommel op te ruimen en die 1 snoepje per dag mogen. Maar die geconfronteerd worden, en wij dus ook, met nanny's die kinderen in het zwembad elke keer als ze van de glijbaan komen een hap naar binnen schuiven. Speelgoed dat als ze hun kont nog niet gekeerd hebben alweer netjes wordt opgeruimd en die als ik 's middags niet thuis ben rustig de kastjes open trekken en van de pembantu alles krijgen waar ze maar om vragen. Tja, daar sta je dan met al je goede bedoelingen en je boekjes van het consultatiebureau.
Maar daarnaast is het genieten. Lachen we meestal 's avonds samen over de gekke dingen die we hier tegen komen en proberen we onze eigen wil en ideeën te integreren in Indonesië. Als we van de zomer op vakantie zijn zullen we flink moeten wennen aan het geregelde Nederland. Want misschien is dat wel het mooiste aan Indonesië. Niks is hier geregeld, maar alles komt goed. Altijd zijn er mensen aan alle kanten bereid je te helpen, ze hebben alle tijd om je de weg te wijzen. Soms de verkeerde maar ook dan met enkel en alleen de bedoeling je te helpen en je niet teleur te willen stellen. Mensen hebben hier de tijd voor je, maken een praatje.
Als we hier met ons gezin met drie blonde kinderen op pad zijn draait iedereen zijn hoofd om. Mensen willen weten waar we vandaan komen en wat we hier komen doen. Ze geven complete fluitconcerten als ik in mijn knalgroene kever zelf de hoek om kom rijden. Dan zijn er nog al die mooie dingen die we hier al gezien hebben. De Bromo waarvoor we met z'n allen om 4 uur 's morgens in de auto stapten, Yogyakarta waar we natuurlijk behalve de kraton ook de McDonalds hebben gezien. De rondreis over Sumatra met de orang-oetans, Danau Toba en Bukittinggi en daartussen heel veel slechte wegen.
Baturaden waar we onder de mooiste douche ter wereld midden in de jungle hebben gestaan. Jepara waar we bijkomen van het leven in de stad en ons een weekend onderdompelen in zee en zand en ons volproppen met fettucini carbonara. En Karimunjawa waar we nog eens terecht hopen te komen, maar wat maar niet lijkt te lukken door het regenseizoen en nu de boot die kapot is.
De tassen staan alweer klaar voor het volgende tripje; Het Dieng Plateau. Gelukkig maar dat we hier nog twee jaar zijn want ons verlanglijstje is nog lang…. Maar als eerste grote vakantie staat er een bezoek aan Nederland op het programma, want hoezeer we ook genieten van Indonesië, hutspot eten in de hitte voelt ook niet echt fijn, dus we verheugen op ons op een zomer met 20 graden en af en toe een koude dag, echt zo'n dag voor monopoly en zuurkoolstamppot.
Inge Mondeel
