Janneke woont al best lang in Semarang. Maar ze weet nog goed hoe het was toen ze hier kwam. Haar moeder bracht haar naar een school waar de kinderen allemaal anders praten, Engels heet dat. Ook de juffen en meester praten dat allemaal en bijna niemand praat er Nederlands. Bijna niemand. Maar Jip wel. Jip komt ook uit Nederland en kan Engels en Nederlands praten en hij wilde Janneke best helpen. Dus als de meester iets zei in het Engels dan zei Jip tegen Janneke wat dat betekende in het Nederlands. En als Janneke iets wilde vragen dan hielp Jip haar ook.
Samen werden ze dikke vriendjes. Ze speelden vaak samen op school en als de school uit was dan ging Jip vaak mee met Janneke. Of Janneke met Jip. Dan gingen ze fietsen in de tuin, met de lego mooie auto's bouwen, voetballen en natuurlijk vadertje en moedertje spelen. Soms hadden ze wel eens ruzie. Maar gelukkig duurde dat nooit zo lang. Dan deden ze even lelijk tegen elkaar en speelden ze daarna weer lekker verder.
Jip heeft ook nog een grote zus, Jenny. Janneke vond het erg gezellig met Jip, maar Jenny vond ze ook wel erg aardig. Jenny is al acht en echt al heel groot. Janneke wilde graag met Jenny spelen en vond alles wat Jenny deed heel erg interessant. Soms vond Jip het niet leuk dat Janneke met Jenny ging spelen en niet met hem. Dan werd hij wel eens boos, maar dat kwam altijd weer goed, want Jip was de beste vriend van Janneke, ook al speelde ze soms even met Jenny.
De dag voordat Jip en Jenny met het vliegtuig gingen, gingen ze met z'n allen lekker zwemmen. En daarna patatjes eten. En Janneke heeft Jip en Jenny nog een mooi cadeau gegeven, een horloge. En Jenny en Jip vonden die heel erg mooi. En toen gingen ze weg en gaven ze elkaar heel veel kussen en zoenen en knuffels. En ze gingen samen op de foto. En die foto komt straks bij haar bed zodat ze Jip elke dag nog even kan zien.
En nu is Jip weg. En Jenny ook. En de moeder van Jip en Jenny ook. En dat maakt mama verdrietig. En Janneke is nog meer verdrietig. Zo verdrietig dat ze er ziek van is. Dat haar buik pijn doet en ze ervan moet spugen. Janneke wil niet meer naar school want Jip en Jenny zijn daar niet meer. En ook al praat Janneke nu zelf goed Engels en weet ze heel goed wat ze allemaal moet doen, toch vindt ze het eng. Want soms zeggen de andere kindjes weleens dat ze niet mee mag doen, en met Jip en Jenny mocht ze altijd meedoen. Nu moet Janneke weer leren dat ze het alleen ook best kan en dat het zonder Jip ook weer leuk wordt. Mama zegt dan tegen Janneke dat er nog heel veel andere kindjes zijn met wie ze leuk kan spelen en dat het allemaal wel weer goed komt. Mama zegt dat heel vaak, maar Janneke gelooft het nog niet helemaal. Misschien mama ook niet. Maar het is heus wel waar.
Inge Mondeel
