De december maand is weer voorbij en dat is ook wel weer fijn. Het scheelt waarschijnlijk een hoop dat er hier na de gezelligheid van december geen grauwe januari maand volgt, maar gewoon weer een zonnige periode, met nu door het regenseizoen wel wat regen, maar toch; het blijft warm. We hebben de kerst doorgebracht met familie.
Mijn ouders en zusje met man en twee kinderen kwamen bij ons op visite voor twee weken. Dus we brachten de kerst door met zwemmen en buiten eten en bakten oliebollen in een huis op Bali. En natuurlijk hebben we het nieuwe jaar als echte bikkels ingeluid met een Nieuwjaarsduik! Maar hoewel we er echt wel van genoten hebben, echt kerst kan ik het toch niet noemen. Bij kerst hoort kou, lekker binnen zitten, een beetje donker zodat de lichtjes van de kerstboom je tegemoet stralen. Het liefst met familie en vrienden en dan na een boswandeling jezelf opwarmen met een glas glühwein.
Maar goed, dat hebben we nu eenmaal niet en nu de berichten van ijs, schaatsen en sneeuw weer verstomd zijn is het gras bij jullie gewoon weer koud en bij ons lekker groen… Nadat de familie vanaf Bali weer was vertrokken naar Nederland zijn wij per auto terug gereisd naar Semarang, Java. Een prachtige rit langs heel veel uitgestrekte rijstvelden en heel veel mooie bergen. Ik wist niet dat oost-Java zo mooi was.
Onderweg hebben we een bezoek gebracht aan het Ijen plateau. Echt een aanrader. Ok, de wandeltocht naar boven viel bepaald niet mee, 3 km flink stijgen, maar dan word je fors beloond. Ijen is een vulkaan en daarin is een meer ontstaan. Zo'n vulkaan landschap blijft maar een raar fenomeen, het is zo doods en stil en leeg, met grauwe kleuren, en dan een kratermeer van een prachtige blauwgroene kleur. Als je het niet in het echt ziet zou je denken dat de maker van de foto goed met photoshop overweg kan.
We waren niet de enigen die de Ijen die morgen beklommen. Continu werden we ingehaald door mannen met een bamboestok met daaraan twee manden (type twee emmertjes water halen). Na een poosje zagen we de eersten ook weer afdalen, hun manden gevuld met gele zwavel. Na een gesprek met de mannen die ons hielpen de top met het hele gezin te bereiken werd ons duidelijk hoe het leven van deze mannen eruit ziet.
Elke dag lopen ze drie of vier keer het hele eind naar boven, dalen dan af naar het meer om daar de zwavel uit te hakken. Vervolgens wordt er zo'n 60 a 70 kilo zwavel in die mandjes geladen en op hun nek/schouder gehesen. Dan volgt de klim naar de rand van de krater om daarna aan de afdaling te beginnen. Met mijn nogal waardeloze conditie (wordt aan gewerkt) vond ik de klim een ware beproeving, maar ook Herman die toch een goede conditie heeft (omdat hij er al langer aan werkt) vond het flink pittig.
Kun je je voorstellen hoe het moet zijn om dat vier keer per dag te moeten doen en dan ook nog al die kilo's meezeulen. De mannen verdienen per afdaling Rp 30.000 (ongeveer 2 euro), dus ze kunnen op een dag meer dan Rp 100.000 verdienen. Dat is veel voor hier, maar hoeveel jaar kun je dit werk volhouden? Op zulke momenten komen diensten als de arbeidsinspectie ineens heel decadent over. Maakt men zich in Nederland druk om een computerscherm dat twee centimeter te laag staat, hier lopen mannen op slippers kilometers lang een veel te zware last te sjouwen.
Tijdens de afdaling waarbij bij mij vier flinke blaren ontstonden (misschien valt er toch wat te zeggen voor slippers ten opzichte van All Stars gympen…) werd ik bij elke pijnscheut en de daarbij horende zelfmedelijden geconfronteerd met een man die het toch flink zwaarder had dan ik, maar toch maar bleef lachen en beleefd groeten.
Het leven in Indonesië zet ons met beide benen op de grond. Van de mensen hier leer je om jezelf niet zo serieus te nemen. Al onze zorgen, over of we wel alles uit ons leven halen, staan ineens in een heel ander daglicht als je jonge jongens ziet die waarschijnlijk in de buurt van het Ijen plateau wonen en blij zijn dat ze werk hebben waarmee ze hun vrouw kunnen onderhouden en hun kinderen af en toe zelfs een auto of een pop kunnen geven. Natuurlijk niet een van verantwoord materiaal en niet met verf op waterbasis.
Maar ook zonder er wakker van te liggen of je wel precies het goede hebt en of dit het meest verantwoord en het beste voor je kind is. Iedere dag eten op de plank, iedereen een portie rijst, met wat groente en wat kip. Omega 3? Nog nooit van gehoord! Misschien op een feestdag een beetje rundvlees in schril contrast met onze kerstdiners. Maar wel met familie en vrienden en een hoop gezang en gelach. Wat zijn we toch doorgeschoten in Nederland met ons streven naar perfectie. En wat zouden we gelukkig kunnen zijn als we zo nu en dan eens gewoon ons leven zouden accepteren en de mooie momenten ervan koesteren in plaats van continu proberen het naar een hoger level te brengen.
Wat een wijsheid. En hoewel ik echt denk dat het waar is, zit ik in een dip. Mis ik mijn persoonlijke uitdaging van een studie of een baan die me voldoening geven. En in plaats van te genieten van vrienden hier, denk ik constant aan familie en vrienden in Nederland. Verheug ik me op het moment dat ik geen oploskoffie meer drink maar in de winkel sta om een nieuw koffiezetapparaat te kopen, na een eindeloos getwijfel, want ik wil natuurlijk wel de mooiste en met de lekkerste koffie en ik wil 'm niet volgende week in een andere winkel voor 5 euro minder tegenkomen…
Inge
