Transport in Indonesië, deel 1: Verkeerd verkeer
Jakarta staat bekend om zijn files en is volgens de TomTom Traffic Index de zevende meest verstopte stad ter wereld. Gemiddeld is 88 procent van de krap 500 miljoen kilometer wegdek verstopt tijdens de avondspits. Dit zorgt ervoor dat je vaak tot twee keer zo lang onderweg bent dan normaal.
Ook buiten de spits kan het nog wel eens lang duren als er weer een ongeluk is gebeurd of er wegwerkzaamheden zijn. Zelfs als je de shortcuts kent kan het lang duren! Gelukkig eigenlijk dat Jakarta niet Hindu is zoals Bali. Als er ook nog eens ceremoniële optochten waren die de volledige weg in beslag namen, bovenop het huidige verkeer, dan zou Jakarta gegarandeerd op nummer één staan qua files.
De drie ergste files die ik heb meegemaakt waren alledrie in Indonesië. De ergste was ongeveer een week na onze bruiloft. Mijn ouders hadden een kleine rondreis door Java gedaan en waren weer terug in de stad die ik thuis noem. Ze verbleven in het centrum van Jakarta. We hadden een kamer in het Westin Hotel geregeld op de 64ste verdieping, voor een mooie afsluiting van hun vakantie in Indonesië. Op deze hoogte zou mijn vader niet wakker worden van het ochtendgebed en konden ze genieten van een wijds uitzicht over de stad.
De dag erop zou hun Garuda-vlucht terug naar Nederland om acht uur ’s avonds vertrekken. We hadden dus nog genoeg tijd om rustig te lunchen en een museum te bezoeken. De internationale check-in gaat drie uur van tevoren open, dus als wij om vier uur het hotel zouden verlaten zouden we in principe genoeg tijd hebben om nog een bakje koffie te doen voordat wij ze zouden uitzwaaien.
We laadden de koffers in de achterbak en stapten met z’n allen onze Toyota Avanza in. Mijn zwager reed, mijn vader zat links naast hem (stuur zit rechts in Indonesië), mijn moeder en schoonmoeder zaten links van mij en mijn vrouw en neefje achterin. Meteen toen wij de parkeergarage uit reden stond het vast. De shortcuts hielpen ook niet veel en de totaal 32 kilometer lange trip leek hoe verder we kwamen, hoe langzamer te gaan.
Op de tolweg reed het amper. Mijn vader begon steeds meer en meer stress te vertonen. Noch nooit had ik hem zijn nagels zien bijten, maar nu met zweet op zijn voorhoofd zag ik de paniek in zijn ogen ‘Gaan we het wel halen?’ hoorde ik hem hardop denken. Mijn zwager voegde in naar links, naar rechts, weer naar links. Gebogen over zijn stuur op zoek naar een gaatje zag ik dat zijn T-shirt nat begon te worden van het zweet dat over zijn rug liep.
Mijn schoonmoeder was ondertussen aan de lijn met haar zus, die als dokter bij Garuda werkt. Even vragen of een versnelde incheck bij de businessclass balie mogelijk was. Dat kon natuurlijk, want familie is er voor elkaar in tijden van nood en file, maar ja… dan moesten we natuurlijk wel eerst bij de terminal aankomen.
‘We zijn bijna voorbij de werkzaamheden’, zei mijn vrouw die zowel via Google Maps als via de Waze-app het verkeer in de gaten hield. En ja hoor, zodra we er voorbij waren en er plots weer vier banen waren in plaats van twee was de weg vrij. Mijn zwager trapte het gaspedaal in en we sjeesden naar de Nieuwe Garuda-terminal. Als Max Verstappen raceten wij vervolgens met de trolley door Terminal 3 met een korte pitstop bij de bagagecontrole. Op Indonesische vliegvelden wordt je bagage twee keer gescand. De eerste keer is direct na de hoofdingang. Dit is een (vrij) snelle bagage check waar de tassen worden gescand. Ik heb hier wel eens wat cadeautjes moeten open maken maar toen ze erachter kwamen dat het Sambal Petai en wat bumbus (zakjes kruiden) waren moesten ze allemaal lachen en mocht ik door.
Gelukkig waren er voor mijn ouders geen verdere complicaties en konden ze meteen door naar de balie. Drie kussen en een flinke knuffel elk en mijn ouders verdwenen achter de douane. Wij bleven na ons avondeten maar een tijdje plakken op het Soekarno-Hatta-vliegveld, in de hoop dat de terugweg wat vlotter zou gaan. Mijn ouders bleven ook nog even plakken op het vliegveld, maar dat was omdat hun vliegtuig vertraging had.
Over Joppe
Na Nederland, Ecuador, Frankrijk en Australië woon ik nu al bijna vier jaar in Indonesië, waarvan twee jaar in Jakarta, samen met mijn vrouw en schoonfamilie. In eerste instantie was ik, een derde generatie indo, naar Indonesië gekomen voor werk als professioneel kok, maar ik bleef er voor de liefde.
Geregeld gaan mijn vrouw en ik samen of met familie op vakantie in Indonesië en meestal redelijk buiten gebaande paden. Samen met mijn zus en zwager uit Nederland zoeken we nieuwe bestemmingen en elk jaar proberen we de vorige vakantie te overtreffen met nog mooiere avonturen. Bali, Flores, Sumba, delen van Sumatra en Java heb ik nu allemaal al een keer gezien maar er is nog een hoop te ontdekken en te beleven.
Omdat ik in meerdere landen heb gewoond sta ik open voor alles wat ik tegenkom, zonder bepaalde verwachtingen. Ik houd ervan om ervaringen te delen die uniek zijn, maar waar iemand zich wel in kan verplaatsen en hopelijk ook een beetje om kan lachen.
