The Ring of Fire (deel 2)
In november schreef ik een column naar aanleiding van de activiteiten rondom de vulkaan op Bali. Ik noemde deze column The Ring of Fire, niet wetende dat binnen een jaar er helaas een vervolg op deze column zou komen zonder de goede afloop van tien maanden geleden.
De Ring of Fire is een hoefijzervormig gebied rondom de Grote Oceaan die goed is voor negentig procent van alle geologische activiteit op aarde, waaronder vulkaanuitbarstingen en aardbevingen (red.).
De feiten;
- Op 28 juli was er een voorschok van 6.4 Mw. in Sembalun Selong
- Op 5 augustus volgde er een aardbeving van 6.9 Mw
- Op 9 augustus volgde een tweede beving met een kracht van 5,9 Mw
- Op 19 augustus volgde een derde reeks aardbevingen met een kracht van 6.3 Mw en 6,9 Mw.
- 'Het officiële dodental staat op 555. Naar schatting zijn er 77.000 huizen verwoest en werden bijna 400.000 mensen dakloos. De aardbeving was tot dan toe de grootste en de sterkste aardbeving in de geschiedenis van Lombok'. (bron: Wikipedia)
Voordat ik verder ga wil ik eerst benadrukken dat deze column een persoonlijk schrijven is. De column zal desondanks het immense drama dat zich momenteel in Lombok afspeelt, voornamelijk positief zijn. Dit neemt niet weg dat mijn hart bloedt en ik af en toe de wanhoop nabij ben als ik denk aan de toekomst van de slachtoffers en hoe we Lombok kunnen heropbouwen. Maar we moeten vooruit en ik geloof in de kracht van Lombok.
Op het moment van de aardbeving op zondag 5 augustus, was ik met mijn familie aan het varen door het Westland. Voor het eerst sinds acht jaar vierde ik de zomer in Nederland omringd door familie en vrienden. Het was de mooiste Nederlandse zomer sinds de oertijd en ik genoot met volle teugen. Door het gebrek aan internet, had ik geen idee dat er gelijktijdig een nachtmerrie gaande was op Lombok.
Eenmaal thuis hoorde ik het nieuws en kwam het besef dat het goed fout was. Vanaf dat moment begon het traceren van vrienden. Sommigen op de heuvel in Gili Trawangan, sommigen op een voetbalveld in Mataram, sommigen op een strandbedje in de tuin, maar allen ongedeerd.
De dagen die volgden waren hectisch en traumatisch. De aarde stopte niet met beven. Er was geen elektriciteit en besloten werd de Gili-eilanden te evacueren, hetgeen veel chaos teweeg bracht. Op Lombok was de ravage nog groter. Gebieden totaal verwoest.
Mijn vlucht naar huis was pas een week later en die week heb ik besteed aan het aanschaffen en verzamelen van hulpmiddelen (tenten, filters, medicijnen, kleding etc.), met behulp van donaties en het verspreiden van informatie aan degenen die wilden helpen.
Op 13 augustus vloog ik eindelijk terug, vol goede moed en met steun van mijn Nederlandse achterban.
Sinds bijna drie weken schipper ik nu tussen Gili Trawangan en Lombok. Mijn huis en al mijn katten op Gili zijn ok. Ik heb er zelfs een paar bonus-katten bij. De schade op Gili Trawangan is aanzienlijk, maar herstel gaat hier snel. Het doel is om het eiland zo snel mogelijk weer ‘up and running’ te hebben, aangezien de Gili’s voorziet in een groot deel van inkomsten voor de lokale bevolking op Lombok. Er wordt hard gewerkt aan schoonmaken, herstellen en opbouwen en vandaag, 1 september, is een dag die gemarkeerd staat voor velen om te heropenen. Voorzichtig komen er weer toeristen, die met open armen worden ontvangen.
Op Lombok wordt ook hard gewerkt en er is veel hulp. Helaas is de omvang van de ramp immens. Uren lang rijd je langs puin. Nagenoeg alle gebouwen zijn ingestort en wat nog staat is onbewoonbaar. De mensen leven in tentenkampen met soms zestig familieleden in één tent. Het doel is om op korte termijn kleinere clusters te bouwen met meer duurzame tenten en eigen sanitaire voorzieningen.
Ik ben inmiddels naar Oost, West en Noord-Lombok geweest om onder andere donaties te brengen, maar ook om te onderzoeken wat nodig is en vervolgens terug te gaan met extra benodigdheden en een ranger die vervolgens één tot twee weken op locatie blijft voor hulp en wederopbouw. In elk kamp worden we met open armen ontvangen. Overal worden we uitgenodigd voor koffie of thee en je vertrekt nooit zonder een tasje met mango, guave, koffie of een ander product. De mensen hebben niets, maar staan erop dat je hun geschenk aanneemt. De kracht van Lombok is de pracht van haar bevolking.
Ook worden de kinderen niet vergeten. Trauma healing, muziek, spelletjes en filmavonden worden georganiseerd om de kinderen weer kind te laten zijn. Ook wordt geprobeerd in elk kamp een tent speciaal voor de kinderen op te zetten waar les wordt gegeven. Afleiding, regelmaat en routine werkt goed bij kinderen.
Helaas is het nog steeds onrustig in Lombok. Gisterochtend (2 september) nog een beving van 5.1 Mw vlakbij Gili Trawangan. Aangezien ik niet hier was tijdens de grote aardbeving, heb ik minder last van trauma, maar na de laatste 6,9 Mw heb ik toch ook een paar dagen een stapje terug moeten doen. Je ontwikkelt een angst en alertheid die soms compleet irrationeel is, maar daardoor niet minder aanwezig. En hoewel we leren te leven met de schokken die waarschijnlijk nog wel even door blijven gaan, hebben we ook allemaal nog onze ‘go bag’ naast de deur staan met water, kleding, zaklamp etcetera. Onze batterij is vol en is er niemand die meer tijd besteedt dan nodig in de badkamer, de plek waar je het meest kwetsbaar bent.
Maar één ding is zeker. Lombok will be back…strong, bright and more beautiful than before. Wil je hieraan meewerken, donaties zijn nog steeds hard nodig.
Over Esther
Ik ben een 43-jarige levensgenietster die na tien jaar te hebben gewerkt als sociaal-maatschappelijk werkster haar leven omgooide.
In 2004 begon ik aan een groot avontuur en vertrok ik met mijn leven in een rugzak van Nederland naar Australië en Azië. Niet wetende dat dit een ongelooflijke reis zou gaan worden die nog steeds niet tot een einde is gekomen.
Sinds zeven jaar woon ik op Gili Trawangan, een tropisch eilandje aan de noord/west kust van Lombok. Hier heb ik een baan in het toerisme en geniet ik van het heerlijke klimaat, het lekkere eten, de lieve mensen en voornamelijk van het relaxte levenstempo. Hier leven we volgens het begrip 'jam karet' hetgeen zich laat vertalen naar 'rubbere tijd'.
