The Ring of Fire
Denken jullie bij het lezen van deze titel aan het liedje van Johnny Cash of aan het natuurfenomeen? Ik eerlijk gezegd aan het eerste, waarbij het liedje vervolgens urenlang in mijn hoofd blijft hangen.
Wikipedia omschrijft de Ring van Vuur als: ‘een hoefijzervormig gebied rondom de Grote Oceaan dat bekendstaat om het veelvuldig optreden van aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. (…) De gordel rond de Grote Oceaan strekt zich uit van Sumatra tot Flores in Indonesië. Op deze plaats schuift de Australische plaat met een snelheid van ongeveer 6 centimeter per jaar onder de Eurazische plaat. In deze zone neemt men veel vulkanisme en aardbevingen of zeebevingen waar.’
Dus Esther dacht zeven jaar geleden: laten we daar eens gaan wonen. Lekker spannend.
Het zal weinig mensen ontgaan zijn dat de vulkaan Agung op het buureiland Bali momenteel actief is en de luchthaven op Bali inmiddels is gesloten. Het gerommel begon in september met vulkanische aardbevingen in het Mount Agung-gebied. Ik was me er niet van bewust, totdat ik vragen kreeg van vrienden uit Nederland hoe het met de vulkaan was. Ik keek naar de overkant naar Mount Rinjani op Lombok en vertelde ze dat hij er vredig uit zag. Maar het bleek dat het de vulkaan op Bali was, dus fietste ik naar de andere kant van het eiland. Ook deze vulkaan was kalm en tevreden.
Toen ik vervolgens meerdere berichten ontving, begon ik me er toch maar meer in te verdiepen. Hoewel dit niet verderging dan het kijken naar een onbegrijpelijke seismogram op de telefoon van een vriendin en het lezen van tips ‘Wat te doen bij een vulkaanuitbarsting’ op de Gili Facebookpagina. Eerlijk gezegd maakte ik me niet veel zorgen. Hoewel ik voor de zekerheid wel onthield dat een buurman uit voorzorg een paar dozen mondkapjes had besteld. Mocht het nodig zijn, dan wist ik waar ik aan moest kloppen.
Indonesië is qua locatie inderdaad niet altijd de veiligste keuze. Beide vulkanen aan de oost- en westkant van mijn eilandje zijn actief. Mount Rinjani stoomde twee jaar geleden behoorlijk en nu is het dus de beurt aan zijn broertje. Er zijn weleens aardbevingen. Ook zijn er vreemde beesten, hoewel ik nog steeds het meest huiver van een kakkerlak. En vergeet de irritante muggen niet. Het weer kan extreem zijn, hetgeen soms heftige overtochten met de boot oplevert en ach...zo kan ik waarschijnlijk nog wel even doorgaan. Maar ik voel me hier veelal veiliger dan in Nederland. Waar die kalmte vandaan komt, vraag ik me soms af. Is het ontkenning, ijzersterke zenuwen, onverschilligheid of zit ik gewoon heerlijk in mijn bubbel?
Toen ik naar Indonesië verhuisde, las ik de eerste jaren nog elke ochtend de koppen van de nieuwspagina op internet. Maar ik kan me nog herinneren dat ik hier abrupt mee ben gestopt toen de discussie over Zwarte Piet eindeloos door bleef gaan. Ik was er klaar mee en stopte met het lezen van het nieuws. Het belangrijkste nieuws kwam ten slotte nog steeds wel over via social media of tijdens het wekelijkse telefoontje met mijn ouders.
Daarnaast realiseerde ik me dat ik me liever bezighield met dingen die ik wel kon veranderen, in plaats van me te ergeren aan de dingen die ik toch niet kon veranderen. Dus lag mijn focus meer op de problemen in mijn directe omgeving en hoe ik hier een positieve bijdrage aan kon leveren. En geloof me: ik ben echt geen wereldverbeteraar, maar ik heb geprobeerd een bijdrage te leveren aan een schoner eiland, een gezondere kattenpopulatie, ondersteuning van lokale bedrijfjes en gelukkigere kindjes in het opvanghuis, zoals in sommige van mijn eerdere columns is te lezen (Hier en hier red.).
Het antwoord op mijn eerdere vraag is naar mijn mening de bubbel: ik sta misschien niet altijd met twee benen in de realiteit, maar wel met een heldere blik op de wereld om me heen. Met Moeder natuur valt niet te spotten. Ze doet wat ze doet. En als ik momenteel naar Mount Agung kijk dan voel ik voornamelijk bewondering voor dit fenomeen. Wat een oerkracht. En wat een geluk dat we leven in een tijd met de technologie die ervoor zorgt dat iedereen op Bali veilig is.
Over Esther
Ik ben een 43-jarige levensgenietster die na tien jaar te hebben gewerkt als sociaal-maatschappelijk werkster haar leven omgooide.
In 2004 begon ik aan een groot avontuur en vertrok ik met mijn leven in een rugzak van Nederland naar Australië en Azië. Niet wetende dat dit een ongelooflijke reis zou gaan worden die nog steeds niet tot een einde is gekomen.
Sinds zeven jaar woon ik op Gili Trawangan, een tropisch eilandje aan de noord/west kust van Lombok. Hier heb ik een baan in het toerisme en geniet ik van het heerlijke klimaat, het lekkere eten, de lieve mensen en voornamelijk van het relaxte levenstempo. Hier leven we volgens het begrip 'jam karet' hetgeen zich laat vertalen naar 'rubbere tijd'.
