Paradijs versus plastic
Vaak krijg ik van bezoekers en toeristen die ik ontmoet de vraag waarom ik op Gili Trawangan woon. Het eenvoudige antwoord is: “Kijk om je heen, er zijn niet veel betere plekken om te leven dan hier”. En altijd geven mensen me gelijk. Het is hier heerlijk. Altijd warm met zon, zee en strand op loopafstand. Lieve mensen, heerlijk eten. Sociaal leven met veel tijd voor elkaar.
Eens kreeg ik de vraag wat ik ervaar als het meest negatieve van hier wonen. Helaas was mijn antwoord op deze vraag ook snel beantwoord: het afvalprobleem.
In de afgelopen 8 jaar heb ik het eiland zien ontwikkelen. En hoewel ik soms terug verlang naar het niet ontwikkelde en rustige eiland van toen, realiseer ik me dat ontwikkeling niet is tegen te houden en zeer goed is voor de (lokale) werkgelegenheid. De ontwikkeling van infrastructuur en betere bereikbaarheid brengt elk jaar meer bezoekers, waardoor accommodatie naar schatting met 70% is gestegen in de laatste 8 jaar en er dagelijks meer dan duizend mensen ons eiland bezoeken.
Met zijn allen produceren we dagelijks tot twintig ton afval in het hoogseizoen en dat is op een eiland met de afmeting van twee kilometer bij drie kilometer zacht gezegd problematisch.
Omdat er geen geautomatiseerd vervoer is op de Gili eilanden, werken er dagelijks acht paarden met een kar om dit afval naar de vuilnisbelt in het midden van het eiland te brengen. De berg met afval is vier meter hoog en enkele hectare groot. Hier wordt continue afval verbrand. Een totaal ander beeld vergeleken met de witte stranden en de blauwe zee op meeste gedeelten van het eiland.
Naast dit immense probleem is een ander probleem het afval dat in het water drijft en aanspoelt op de stranden. Vooral aan het begin van het regenseizoen. Veel van dit afval is afkomstig van Lombok. Hier wordt afval nog regelmatig in de rivier gegooid, zoals vroeger ook werd gedaan. Maar vroeger werd eten verpakt in bananen bladeren, werd er gedronken uit een kokosnoot, werden sigaretten gerold van verse tabak en was plastic nog iets wat weinig voorkwam. Maar een groot gedeelte is ook afval dat wordt achtergelaten op het strand door mensen op het eiland. Het blijft me verbazen hoe onwetend en onzorgvuldig sommige mensen nog zijn.
De meest populaire items zijn rietjes, sigaretten peuken, schuimplastic, plastic tasjes, bekers en aanstekers. Maar ook lege olie flessen en verf blikken zijn terugkerende items, aangezien sommige gedeeltes van het strand als scheepswerf wordt gebruikt.
Gelukkig zijn er heel veel mensen die zich inzetten om dit probleem kleiner te maken. De positieve inzet en creativiteit van vele mensen is enorm.
Gili Eco Trust is een lokale NGO die zich sinds 2000 inzet om het koraal en vis populatie rondom de Gili eilanden te beschermen. Sinds 2009 zijn ze ook gemoeid met vele andere Eco projecten waaronder recycle en afval management. Wekelijks wordt er in samenwerking met Sea Made een “beach clean up” georganiseerd. Elke week is er een duikschool of bar die als host fungeert en na afloop een gratis drankje aanbiedt.
Een ander project is het gebruik van plastic tasjes en rietjes naar nul terug brengen. Rietjes worden vervangen door bamboe, papier of metalen varianten. Gili Eco Trust bied gratis canvas tassen aan.
Afval wordt gescheiden. Glas wordt gerecycled en gebruikt om asbakken, glazen, vazen en andere items van te creëeren, of wordt vermalen en tot baksteen gecreëerd. Organisch afval wordt verzameld en tot compost gemaakt. Karton, lege flessen en blikjes worden verzameld door de lokale bevolking en vervoerd naar Lombok waar statiegeld wordt uitbetaald. En het hervullen van waterflessen wordt gestimuleerd.
Er wordt voorlichting gegeven aan iedereen en er is veel aandacht voor afval problematiek op de lagere school, want hier is onze toekomst.
Ons eiland is prachtig, laat het je niet weerhouden om een bezoek te brengen, maar wees een verantwoordelijke en mileuvriendelijke toerist, overal waar je gaat.
Over Esther
Ik ben een 42 jarige levensgenietster die na tien jaar te hebben gewerkt als sociaal-maatschappelijk werkster haar leven omgooide.
In 2007 begon ik aan een groot avontuur en vertrok ik met mijn leven in een rugzak van Nederland naar Australië en Azië. Niet wetende dat dit een ongelooflijke reis zou gaan worden die nog steeds niet tot een einde is gekomen.
Sinds vijf jaar woon ik op Gili Trawangan, een tropisch eilandje aan de noord/west kust van Lombok. Hier heb ik een baan in het toerisme en geniet ik van het heerlijke klimaat, het lekkere eten, de lieve mensen en voornamelijk van het relaxte levenstempo. Hier leven we volgens het begrip "jam karet" hetgeen zich laat vertalen naar "rubbere tijd".
