Lombok op zijn best
Wanneer je op een klein eiland woont, krijg je als bewoner zo af en toe de zogenaamde “islandfever” ofwel eilandkoorts. Gili Trawangan is 15 km2 “groot”, meer dan de helft kleiner dan Vlieland. Voornamelijk bevolkt door toeristen die komen en gaan, maar de vaste lokale en westerse bevolking vormt een hechte gemeenschap. Dat is fijn, maar kan soms ook benauwend werken. Als er iets gebeurt op het eiland heeft iedereen daar zijn of haar mening over. Hetgeen ook uitgebreid wordt verkondigd en uitgemeten op straat en op social media. Even weg van het eiland kan dan verfrissend werken.
Sommige van mijn vrienden hebben de koorts regelmatig en gaan maandelijks een paar dagen naar Bali om even weg te zijn van het eiland en de meer bewoonde wereld te ervaren. Ik ervaar het minder en realiseer me vaak dat ik al een aantal maanden niet van het eiland ben geweest. Daarnaast vind ik Bali een prachtig eiland, maar ik heb er nooit meer dan een paar dagen gespendeerd en voel me daar echt een toerist.
Wanneer ik dan wel eilandkoorts krijg, ga ik naar Lombok. Dit prachtige eiland blijft me keer op keer verbazen en overtreft elke keer weer mijn verwachtingen. Het is nog rustiek en ongerept en de combinatie van ruige bergen, rijstvelden, witte stranden met palmbomen, watervallen en een blauwe zee met hoge golven maakt het een perfect eiland. Lombok is 4725 km2 groot, iets kleiner dan de provincie Brabant.
Gili Trawangan ligt zo’n 7,5km van de kust van Lombok. Dat is dus maar een half uur met de lokale boot. Mijn favoriete trip is Zuid-Lombok en ik heb het geluk dat een goede vriend daar regelmatig naartoe gaat voor werk. Ik kan dan gezellig mee op de scooter.
We vertrekken vanuit Mataram, de hoofdstad van Lombok. Hoewel dit een vrij grote stad is, is de stad zelf onderverdeeld in zo’n vijftig kleinere stadsdelen, ook wel kampungs. Deze kampungs zijn een labyrint van kleine straatjes waar ik met geen mogelijkheid de weg zou kunnen vinden. Mijn vriend manoeuvreert echter behendig door de straatjes, toeterend bij elke hoek die we omgaan om te laten weten dat er iemand aankomt. We drinken Es Kelapa Muda bij “tante” voordat we onze reis starten.
We rijden dwars door Mataram, langs de nieuwe moskee Singgah Ke Masjid, de trots van Lombok en een prachtig imponerend gebouw. Het verkeer kriskrast door elkaar. Maar omdat de meeste straten eenrichtingsverkeer zijn, is daar in elk geval duidelijkheid over. De rest van de regels zijn een vraagteken voor mij.
Na een tiental minuten verlaten we de stad aan de oostzijde en rijden we via een tweebaans weg richting het Zuidoosten. Langs de weg staan verschillende fruitstalletjes en we kopen een aantal papaja’s voor de bouwvakkers die we gaan bezoeken bij een bouwproject. Vervolgens verlaten we de grote weg en vervolgen we ons pad richting het zuiden.
We zijn direct in een andere wereld. De tijd lijkt hier te hebben stilgestaan. We rijden op een smalle weg omringt door rijstvelden met om de paar meter een huisje. Er is veel activiteit op de rijstvelden, maar het leven lijkt in slow motion te gaan. Ook buiten de rijstvelden zijn mensen bezig met het drogen van de rijst of het repareren van een scooter of auto. De rest van de bevolking zit voor hun huisje de laatste roddels te bespreken met koffie en een sigaret.
Elke paar kilometer is er een hogere concentratie huisjes, met wat winkeltjes, een schooltje en een kleine moskee in felle kleuren. De kinderen lopen in hun uniform met een arm om elkaar heen naar huis. Ik geniet met volle teugen en vandaag kijk ik een keer niet naar het afval langs de weg en accepteer ik een plastic tasje in de kleine buurtwinkel waar we wat water kopen. Vandaag laat ik het los ik en ben ik niet op de wereldverbeteraarstoer.
Honden liggen op straat te slapen en een troep eenden scharrelt in de berm. We stoppen voor een kudde koeien die de weg oversteken en kijken vervolgens naar een troep waterbuffels die een modderbad neemt dichtbij een stuwdam. Na ruim dertig minuten rijden, komt er in de verte meer horizon tevoorschijn en na een bocht is daar ineens de zee. Uitgestrekt, blauw met witte koppen waar de golven breken. We rijden verder naar beneden en bereiken het project, waar een villa met zwembad wordt gebouwd. Het uitzicht is fantastisch. Aan de villa mankeert van alles, maar daar hoef ik me gelukkig niet druk om te maken. Ik plof neer op een stoel, maak een papaja schoon en deel hem met mijn vriend en de werkers en sluit vervolgens mijn ogen. De helft van een perfect dag zit erop... even rusten voor we weer terugrijden.
Over Esther
Ik ben een 43-jarige levensgenietster die na tien jaar te hebben gewerkt als sociaal-maatschappelijk werkster haar leven omgooide.
In 2004 begon ik aan een groot avontuur en vertrok ik met mijn leven in een rugzak van Nederland naar Australië en Azië. Niet wetende dat dit een ongelooflijke reis zou gaan worden die nog steeds niet tot een einde is gekomen.
Sinds zes jaar woon ik op Gili Trawangan, een tropisch eilandje aan de noord/west kust van Lombok. Hier heb ik een baan in het toerisme en geniet ik van het heerlijke klimaat, het lekkere eten, de lieve mensen en voornamelijk van het relaxte levenstempo. Hier leven we volgens het begrip "jam karet" hetgeen zich laat vertalen naar "rubbere tijd".
