Java tijdens Idul Fitri
Wel of niet naar Indonesië tijdens Ramadan? Veel reizigers mijden het Islamitische Indonesië tijdens Ramadan en Idul Fitri. Maar weet wat je mist!
Het vliegtuig vanuit Nederland zat vol Indonesiërs. Iedereen gaat terug naar zijn roots om daar Idul Fitri, het Suikerfeest, te vieren. Een soort van Kerst voor ons. Veel werd er in het vliegtuig niet gegeten, men houdt zich strikt aan de Ramadan. Wij westerlingen aten natuurlijk wel. Beetje rare situatie, want als je als toerist in Indonesië bent, heb je respect voor de lokale bevolking en ga je niet in het zicht van een moslim lekker zitten eten terwijl hij niets mag eten.
Ik ben dit keer 4 dagen voor de groep uit gereisd. Het is de laatste week van de Ramadan, wat betekent dat de groep aankomt op de 2e dag van Idul Fitri. Iedereen reist van verre naar zijn familie en gaat een week lang leuke dingen doen en mooie uitstapjes maken. Net als wij, dus spits voor de Borobudur tempel en spits op de Prambanan tempel. Helaas. Niet alleen spits hier, ook op de weg staat er een lange file. Een stuk waar je normaal twee uur over rijdt, neemt nu driekwart dag in beslag nemen.
Ik moet even wennen aan de warmte en de drukte. Warm omdat het zo’n 33 graden is. Druk omdat er veel mensen op de been zijn die het druk hebben met Idul Fitri. Ze weten alleen nog niet wanneer het precies zal zijn: of vrijdag of zaterdag. Er zijn hier op Java twee stromingen moslims en ieder houdt het op een andere dag. Normaal staat het in de krant, maar de krant weet het blijkbaar ook nog niet! De volgende dag hoor ik dat ze eruit zijn: het blijkt vrijdag te zijn!
Wat ik gisteren heb gezien, heb ik nog niet eerder gezien. In de straat van het grote postkantoor van Yogyakarta zitten mensen aan de kant van de weg die geld "verkopen". Dus geen bankmensen of overheidsmensen, nee gewoon jij en ik. Je kunt daar echt geld, nieuwe briefjes in kleine en wat grotere coupures kopen. Tijdens het Suikerfeest is het namelijk de bedoeling dat je de kinderen geld geeft, zo’n 1.000 (0,07 eurocent) 2.000 of 5.000 roepia.
Ook zie je meer mannen dan vrouwen langs de kant van de weg, die een soort van gevlochten doosjes maken van bananenbladeren en ze dan verkopen. In deze mandjes wordt rijst gedaan wat weer in het geheel gekookt kan worden. Ook voor het suikerfeest, want dan wordt er veel gekookt en gegeten. Een drukte van jewelste dus voor de Indonesische mensen!
Ik was door mijn Indonesische vriend Rinto uitgenodigd om te komen lunchen bij zijn familie thuis. Rinto spreekt exotisch Nederlands en exotisch Engels. Inmiddels spreek ik al aardig wat woordjes Bahasa Indonesia, waardoor ik er minder tegenop zag om op zo’n belangrijke dag kennis te maken met zijn familie. Gelukkig had ik een Delftsblauw souvenirtje vanuit Nederland meegebracht. Ik achter op de brommer, naar zijn kampung (Indonesische Woonwijk).
Eenmaal bij zijn huis ging de deur ging open en stonden we meteen in de huiskamer. Meteen viel de eenvoud me op. Een betonnen vloer, een tafel met daarop plastic bloemen, een kast en een bank. Achter een gordijn bevond zich de keuken en de ruimte waar ze sliepen. Tegen de muur stond een fiets. Aan de muur hingen foto’s van zijn neefje toen hij zijn schooldiploma kreeg. Een soort van zwart-witte statie portretten. Het komt een beetje ouderwets over.
Ik neem plaats op de bank, want er is voor een echt “kerstmaal” gezorgd; Longton met Opor Ayam! Gerechten die iedereen alleen eet met Idul Fitri. Longtong bestaat uit gekookte plakrijst samengeperst en gerold in een bananenblad. De Opor ayam bestaat uit kip in kokosmelk. Het lijkt op een curry, maar dan milder van smaak.
Ik voel me dankbaar, dankbaar om hier te zijn. Ik vind het geweldig en geniet met volle teugen van deze heel bijzondere “Kerstdag”!
Over Karin
Ik ben Karin Kesteloo, nieuw als columniste, 48 jaar in leeftijd en behoorlijk ervaren als het gaat om reizen door Indonesië. Mijn liefde voor Indonesië is vele jaren geleden ontstaan tijdens mijn eerste reis door Indonesië. Inmiddels heb ik Indonesië 18 keer bezocht en begeleid ik groepsrondreizen.
