Jakarta: The Big Durian
Mijn naam is Esther en iets langer dan acht jaar geleden zette ik voor het eerst voet op Indonesische bodem.
Na eerst wat ervaring te hebben opgedaan als backpacker in Australië en de "makkelijke" Zuidoost Aziatische landen, vond ik mezelf rijp om mijn droom om door Indonesië te reizen waar te maken.
Ik vloog midden in de nacht naar Jakarta. Aan boord ontmoette ik twee andere reizigers die al eerder in Jakarta waren geweest en gezamenlijk namen we een taxi naar Jalan Jaksa, het backpacker gebied in Jakarta. Achteraf gezien mijn redding, want ik vermoed dat ik zonder hen nooit de luchthaven was afgekomen en mijn weg had kunnen vinden in deze metropolitan.
Jakarta draagt ook wel de naam The Big Durian, een knipoog naar New York City's bijnaam The Big Apple. En voor wie niet weet wat een Durian is, dit is een grote vrucht met scherpe punten, een sterke smaak en geur en veelal verboden in Hotels en andere publieke gelegenheden. (Een vrucht waar ik inmiddels van ben gaan houden, maar dat is een ander verhaal).
Na een nacht in een donker en vervallen guesthouse ging ik er de volgende ochtend als echte backpacker op uit met mijn Lonely Planet onder mijn arm. Mijn eerste stop zou zijn het oude Batavia, ofwel Kota Tua Jakarta (Old Town Jakarta). Volgens mijn map kon ik de trein nemen, een minuut of vijf tot tien lopen van mijn guesthouse, en als een echte budgetreiziger nam ik natuurlijk het openbaar vervoer in plaats van een "dure" taxi.
Zodra ik Jalan Jaksa uit was bevond ik me in een complete hectische wereld vol toeterende auto's, brommers en gemotoriseerde riksja's. Na een paar keer mijn plattegrond te hebben rond gedraaid vond ik het station, echter met geen mogelijkheid kon ik een manier vinden om daadwerkelijk het station binnen te treden. De rails liepen hoog boven de weg en nergens was een trap te bekennen. Het heeft volgens mij een goed uur geduurd, maar uiteindelijk zat ik in de trein, op naar Batavia.
Batavia was de laatste halte van de trein, alles liep op rolletjes. Na een uur of twee rond dwalen in het oude gedeelte van deze stad en een bezoek aan Cafe Batavia voor een heerlijke Es Teh (ice tea) was het tijd om terug te keren.
Op het station wachtte ik op de trein. Het wachten duurde en duurde en het station raakte voller. Tot na ongeveer een uur de trein arriveerde en daadwerkelijk het hele perron zich in de trein perste. Ik hing als een sardientje tussen de andere reizigers in, die niet schroomde om me gedurende de hele reis onbeschaamd aan te staren en probeerde zo dicht mogelijk bij de Westerse dame (ook wel aangesproken als Mister Mister) in de buurt te komen. Maar ik liet me niet afleiden. De vijfde stop moest ik eruit, dus ik moest gefocust blijven.
Toen we aankwamen bij mijn bestemming bewoog ik me rustig naar de deur, want dringen en duwen is niet netjes. Helaas was ik niet snel genoeg en op het moment dat ik de deuren bereikte, kwam er een vloed aan mensen van het perron naar binnenstromen. Ik kon mijn evenwicht niet bewaren en voor ik het wist, glipte ik tussen trein en perron in en verdween de grond onder mijn voeten.
Ik sloot mijn ogen en voelde dat ik door verschillende handen omhoog werd getrokken. Voor ik het wist stond ik op het perron naar een vertrekkende trein te kijken, met een bonzend hart van angst.
Mijn eerste dag in Indonesië. Ik wist het zonet nog niet. Maar ik zette door, verliet The Big Durian en vervolgde mijn reis naar Bogor.
Het is nu 8 jaar later, en ik ben nog steeds in Indonesië. Nieuwsgierig naar de verhalen hier achter? Lees dan mijn volgende column.
Over Esther
Ik ben een 42 jarige levensgenietster die na tien jaar te hebben gewerkt als sociaal-maatschappelijk werkster haar leven omgooide.
In 2007 begon ik aan een groot avontuur en vertrok ik met mijn leven in een rugzak van Nederland naar Australië en Azië. Niet wetende dat dit een ongelooflijke reis zou gaan worden die nog steeds niet tot een einde is gekomen.
Sinds vijf jaar woon ik op Gili Trawangan, een tropisch eilandje aan de noord/west kust van Lombok. Hier heb ik een baan in het toerisme en geniet ik van het heerlijke klimaat, het lekkere eten, de lieve mensen en voornamelijk van het relaxte levenstempo. Hier leven we volgens het begrip "jam karet" hetgeen zich laat vertalen naar "rubbere tijd".
