Het land van
Indonesië, een interessant land waarin veel te zien is dat wij niet kennen in Nederland, maar wat het land eigen en uniek maakt. We kennen allemaal wel het liedje ‘Het land van’ door Lange Frans en Baas B? In die trant wilde ik een stukje schrijven over mijn visie op Indonesië:
Het land dat uit duizenden eilanden bestaat, maar onder één president leeft.
Vandaar dat de wapenspreuk luidt: Eenheid in diversiteit.
Het land van rijstvelden, bergen, saté, nasi goreng en natuurlijke schoonheid.
Het land waar respect, familie, cultuur, religie en traditie voorop staan,
maar waar corruptie helaas nog altijd blijft voortbestaan.
Het land dat onafhankelijk werd in 1945, merdeka!
Het land waar ik me thuis voel en met beide benen in sta.
Het land waar het eten pittig is en het drinken mierzoet
En waar je je elektriciteit opwaardeert als beltegoed.
Het land waar je gemakkelijk met een gezin van vijf op een scooter past
En waar je je in een Indonesische badkamer met een bak en een schep wast.
Het land waar ieder eiland een eigen taal kent,
maar wanneer je Bahasa Indonesia spreekt je overal verstaanbaar bent.
Het land waarbij dorp en stad een wereld van een verschil zijn,
het land waar de toerist iedere dag kan genieten van zonneschijn.
Zon, zee, strand, surfen en Bintang-bier, geeft de vele vakantiegangers van het land veel plezier.
Het land waar mannen een lange nagel laten groeien voor status
En waar buren en familie elkaar helpen bij iedere klus.
Het land waar de lokale bevolking graag buiten is
En houdt van roddelen over iedere gebeurtenis.
Het land waar je als toerist zelf een attractie bent
En waar je in een warung een complete avondmaaltijd kunt krijgen voor maar 0,60 cent.
Het land met een bevolking zo gastvrij dat je zo wordt uitgenodigd voor bruiloften of etentjes met de hele familie erbij.
Het land waar vragen als: ‘heb je al gegeten?’, ‘waar ben je?’, ‘waar ga je heen?’ en ‘wat ben je aan het doen?’ een gesprek beginnen,
het land waar je bij de pinautomaat miljoenen kunt pinnen.
Het land van Dangdut-muziek, een relaxte houding,
feestjes met veel eten en baby’s in de slendang..
Het land waar de grond iedere dag nat wordt gesproeid met een tuinslang.
Het land waar traditionele kleding, muziek en dans een mooi beeld geven
En waar met vijf grote religies met hun vele feestdagen er veel valt te beleven.
Het land van tientallen miljoenen scooters
En waar de rem minder belangrijk is dan de toeter.
Het land waarvoor je wordt getankt en waar wordt gereden aan de linkerkant
En waar de sarung een basiskledingstuk is voor man en vrouw op ieder eiland.
Het land waar het verkeer compleet wordt opgehouden door een bruiloft of begrafenis
En waar de gecko en de cicak vaak worden verward met een hagedis.
Het land waar paard en wagen nog een veelgebruikt vervoersmiddel is,
die voornamelijk lokale mensen vervoeren met hun vers gekochte groenten en vis.
Het land waar sigaretten goedkoper zijn dan zorg en medicijnen
En waar, als je niet goed oplet, je slippers opeens verdwijnen.
Het is het land waar ik nog altijd aan bepaald eten en de hitte moet wennen,
Het land waar ik ga blijven en me telkens door haar schoonheid laat verwennen.
Over Ellen
Mijn naam is Ellen en ik ben 26 jaar. Ik houd van kinderen, dieren, reizen en koffie.
Toen ik tijdens mijn opleiding in 2013 de kans kreeg om een stage te volbrengen in het buitenland, pakte ik deze kans gelijk! Zonder enige reden werd dit Lombok, Indonesië. Gewoon omdat me dit interessant en leuk leek. Niet wetende dat ik gek zou worden op het land en hier de liefde van mijn leven tegen het lijf zou lopen. Na een lange afstandsrelatie van twee jaar, waarin we beiden naar elkaar toe reisde, besloot ik mijn leven in Nederland achter me te laten en voorgoed te vertrekken naar Lombok. Hier zijn we in september 2015 getrouwd en wonen we nu bijna twee jaar samen.
Ik ga hier vrijwilligerswerk doen bij een leuke stichting die scholing, onderdak en medische zorg biedt aan kansarme kinderen, genaamd Peduli Anak (letterlijk: kinderopvang). Helemaal zin in!
