Het imposante noorden
Rijstterrassen, vulkanen, kratermeren, bergdorpen, watervallen en lavastranden. Dat beloofde de tour waar we vroeg voor uit de veren moesten. ’s Morgens zaten we al vroeg aan het ontbijt om gelijk door te gaan naar de vertrekhal van het hotel. We gingen samen met Rosa, een leuke en vlotte tante van Indonesische komaf die goed Nederlands spreekt.
We haalden nog even wat mensen op bij een aantal hotels en toen kon de reis beginnen. In de bus werd gezegd dat we kennis zouden maken met een heel andere Balie. En hoe verder we naar het noorden gingen, hoe hoger de bergen werden en hoe ruiger de natuur. Eenmaal buiten het drukbebouwde zuiden klom de weg tussen valleien met rijstterrassen omhoog naar het mistige regenwoud van Centraal Balie.
We wandelden rond in het koele bergstadje Bedugul, langs de oevers van het kratermeer Bratan. Daarop leek een prachtige tempel bijna te drijven. We maakten hier nog een ceremonie mee, waar ook een slang aanwezig was. Tegen betaling mochten we ermee op de foto. Dit hebben we natuurlijk gedaan. Het was een python van 8 meter lang! Ook hadden ze een bath, een vliegende hond. De dieren bleken allemaal heel tam te zijn. Ze hingen ook gewoon in de boom en als iemand ermee op de foto wilde, pakten ze hem even.
Een klein snoepje in de vorm van een vrucht, een lychee, maakte een hoop goed . Vandaar liepen we een rondje om het Bratanmeer en zetten daarna onze tocht voort. We kwamen wilde apen tegen. Het bleken makaken te zijn. Die verzamelden zich langs de weg in de hoop op wat weggeworpen voedselresten. Toen we uitstapten bleek dat er ook kleine kraampjes voedsel verkochten voor deze apen, zoals zoete aardappels, pinda’s en banan. De makaken wisten dus wel degelijk waar hun eten te halen was.
We vervolgden onze reis en stopten een paar keer voor de rijstvelden, de sawa's. Het was een prachtig gezicht dat iedere keer weer boeide. Daar hebben de Nederlanders invloed gehad, zoals met irrigatie en het in lagen opbouwen.
Bij Gitgit werd de tocht weer onderbroken voor een korte wandeling door de rijstvelden. De route voerde ons naar een schilderachtige waterval. De klim naar de waterval was erg heftig, dus moesten er een paar mensen in de bus achterblijven. De klim erheen bestond niet uit gewone treden maar hele grote blokken, dus we moesten grote stappen maken. We hoorden de waterval al op afstand en toen we dichterbij kwamen moesten we afdalen totdat we de prachtige waterval zagen.
Erg druk was het niet maar dat mocht de pret niet drukken. We maakten foto's en een filmpje, kochten wat kettinkjes en armbandjes van wat kleine meisjes die van jongs af aan geleerd werden om spulletjes te verkopen. Daarna gingen we terug naar de bus. Onderweg kwamen we weer langs wat kraampjes en kregen we de gelegenheid om souvenirs te kopen. Toen vond ik in een doos een schat van een baby die erin lag te slapen. Een mooi gezichtje en een mooie foto.
We gingen daarna met de bus richting Singaraja, wat ooit de hoofdstad was van Bali. Daar zie je de Nederlandse, Islamitische en Chinese invloeden op de bouwstijl. In de badplaats Lovina gingen we naar de lavastranden. Dat zijn volledige zwarte stranden. We genoten daar van een lunch, we konden gelijk aanschuiven. Het was een fraai buffet en op Balinese manier bereid. We lieten het ons prima smaken. Ook hier waren verkopers. Die troffen we overal, maar niet binnen de grenzen van het hotel. Daar mochten ze niet komen en dat wisten ze.
Onze reis ging verder en we lieten de kust achter ons. We beklommen de bergen weer en reden langs koffie - en kruidnagelplantages. Ook kwamen we weer geweldige rijstterrassen tegen bij Pupuan en Blimbing. Ook de vulkanen kwamen we nog tegen op de weg terug, een schitterend gezicht hoe de toppen in de wolken staan. Het was een indrukwekkende kennismaking met het noorden.
Over Sjoerd en Betty
Sjoerd (55) en Betty (53) Flameling zijn gek van reizen. Toen ze hun tocht in Australië afsloten met een tripje naar Bali, verloren ze hun hart aan Indonesië. Sinds die keer komen ze regelmatig terug naar dit prachtige land.
Waarom? Vanwege de vriendelijke en behulpzame bevolking, de paradijselijke sfeer en het groene en rustige landschap. Het verkeer is chaotisch en mensen proberen je van alles te verkopen, maar ook dat hoort bij de cultuur. Volgens de Flamelingen is het door dit alles net of Indonesië je pakt.
Ze willen maar al te graag hun verhalen en ervaringen op Indonesie.nl delen. ‘Wat we allemaal hebben meegemaakt is onvoorstelbaar.’
