Een nieuw avontuur
Jaren woonde ik met veel plezier op Gili Trawangan. Een idyllisch eiland ten noordwesten van Lombok. Dit eiland is bij veel bezoekers aan Indonesië en vooral Bali vast en zeker bekend als toeristische trekpleister. Het eiland is klein. Te voet loop je het binnen twee uur rond. Er is geen geautomatiseerd vervoer en het eiland bestaat voornamelijk uit strand en palmbomen waartussen kippen, koeien en geiten vrij rondlopen.
De ontwikkelingen op het eiland gaan snel. In 2007 werd het eiland voornamelijk bezocht door backpackers en avonturiers, die na een lange reis per ferry vanaf Bali via Lombok naar de Gili’s reisden (deze reis duurde gemiddeld 12 uur). Zij overnachtten in een handvol homestays gerund door de lokale bevolking. De stranden waren leeg en weids en drie avonden per week was er een bar of duikschool ‘the place to be’ qua uitgaansgelegenheid, waar iedereen dan volledig los ging.
In de afgelopen jaren is dit logischerwijs erg veranderd. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van dit eiland en ik raad het iedereen aan om tenminste een van de Gili’s te bezoeken. En wanneer je eenmaal bent geweest, kom je altijd terug. Maar hoewel dit thuis als een warm bad (letterlijk en figuurlijk) voelt, begon het de laatste tijd toch te kriebelen.
Vooral op gebied van werk, vond ik het moeilijk een nieuwe uitdaging te vinden. Sociaal had ik geen enkel probleem en ik vulde mijn dagen moeiteloos met bezoekjes aan het strand, zwemmen met schildpadden, wandelingen rond het eiland en etentjes met vriendinnen. En de avonden vulde ik zingend en/of dansend op reggae-muziek met een Bintang in mijn hand of schommelend in mijn hangmat. Maar mijn bankrekening vaarde er minder bij en een sponsor voor deze activiteiten kon ik niet vinden. Tijd dus voor iets nieuws.
Nu heb ik in 2007 tijdens een live-a-board trip van Lombok naar Flores een aantal uur voet aan wal gezet in Labuan Bajo, het havenstadje dat als toegangspoort to Komodo National Park fungeert. Ik kon me niet veel meer herinneren dan dat ik mijn tijd aan wal had doorgebracht schuilend voor de regen. Maar de bootreis door Komodo National park was adembenemend en Flores is een groot eiland, dus er was vast nog meer te ontdekken.
Tijd dus voor een nieuw bezoek. En aangezien er tegenwoordig dagelijks een directe vlucht vanaf Lombok naar Labuan Bajo gaat, was dit snel geregeld. Naast een heerlijke vakantie (hierover meer in volgende columns) kwam ik tijdens mijn trip vorige maand ook in contact met een Zwitserse dame. Zij is enkele jaren geleden uit eigen behoefte brood gaan bakken in Labuan Bajo en is dit gaandeweg gaan verkopen aan andere bewoners van dit stadje.
Ze had het bakken zo goed onder de knie en de vraag was enorm. Hierdoor is zij inmiddels de trotse eigenaresse van Bajo Bakery, een gezellige en knusse lunchroom in de hoofdstraat van Labuan Bajo met de lekkerste koffie, cakes, broodjes, smoothies en meer. Aangezien de eigenaresse zelf met gezin naar Australië is verhuisd, wordt Bajo Bakery gerund door een team lokale meiden en een westerse manager. Drie keer raden waar er binnenkort pepernoten en speculaas op het menu staan?
We zijn inmiddels ruim een maand later en ik ben sinds een week de nieuwe en blije manager van deze bakkerij. Met vier tassen gevuld met mijn leven ben ik verhuisd en behoorlijk gesetteld in Labuan Bajo. Mijn nieuwe columns zullen de komende tijd dus niet meer over mijn geliefde Lombok gaan (nog steeds mijn thuis in hoofd en hart), maar over mijn nieuwe avontuur als ‘broodjesbakker’ en mijn ontdekkingen op Flores.
Over Esther
Ik ben een 46-jarige levensgenietster die na tien jaar te hebben gewerkt als sociaal-maatschappelijk werkster haar leven omgooide.
In 2004 begon ik aan een groot avontuur en vertrok ik met mijn leven in een rugzak van Nederland naar Australië en Azië. Niet wetende dat dit een ongelooflijke reis zou gaan worden die nog steeds niet tot een einde is gekomen.
Na negen jaar te hebben gewoond op Gili Trawangan, een tropisch eilandje aan de noordwestkust van Lombok, ben ik in 2019 verhuisd naar Flores. Hier heb ik een baan als manager in een bakkerij en geniet ik van het heerlijke klimaat, het lekkere eten, de lieve mensen en voornamelijk van het relaxte levenstempo. Hier leven we volgens het begrip 'jam karet' hetgeen zich laat vertalen naar 'rubberen tijd'.
